WAT WIL SURINAME eigenlijk? Wil het land zijn bos beschermen en zijn reputatie als één van de landen met het hoogste percentage bosbedekking behouden? Of is het de bedoeling het bos te blijven kappen en het gebied van traditionele leefgemeenschappen te vernietigen? De regering laat zo vaak zien één ding te zeggen en een totaal ander ding te doen.
De leefgemeenschappen in het Saramaccaanse gebied laten al langer via allerlei kanalen weten dat ze het niet eens zijn met de activiteiten die Palmeras Timber Processing in hun gebied ontplooit. Er zijn diverse gesprekken geweest met het houtbedrijf waarbij die, naar zeggen van de lokale bewoners, allerlei beloften heeft gedaan. Nu constateren de mensen kapactiviteiten in hun gebied, terwijl ze daartoe geen toestemming hebben gegeven.
Ze beroepen zich op het Saamaka-vonnis dat in 2007 is uitgesproken door het Inter-Amerikaans Hof voor de Rechten van de Mens, dat de staat verplicht het gebied van de Saramaccaners te erkennen als tribaal grondgebied. Dat vonnis schrijft dwingend voor dat de staat de grondenrechten van de bewoners ook moet erkennen en hen moet consulteren alvorens activiteiten toe te laten in hun gebied. De staat slaat dit vonnis al jaren in de wind.
De vicepresident en zijn partij hoeven voor de vertraging van de grondenrechtenkwestie, het vervuilen van het binnenland met kwik en het ongepland kappen van het bos geen schuldige te zoeken
Toch is het belangrijk een ander licht te werpen op deze materie. Het kiesstelsel is er tot nu toe op gefocust geweest om mensen die in een bepaald gebied wonen gebruik te laten maken van het passief kiesrecht. De gedachte was dat die het beste de belangen van de plaatselijke gemeenschappen zouden kunnen behartigen via democratische weg.
De hoop was ook dat indien Ronnie Brunswijk vicepresident werd, hij de belangen van de binnenlandbewoners het beste zou kunnen dienen, omdat hij had ondervonden hoe verschillend die waren van die van de stadsbewoners. De binnenlandbewoners zijn nu in ieder geval een illusie armer. Terwijl de goudmijnactiviteiten met het giftige kwik voortgang vinden en zelfs trots worden getoond aan de gemeenschap, lijkt het alsof houtmultinationals hun gang mogen gaan en zijn de wetten die de grondenrechten van inheemsen en tribale volkeren regelen nog steeds niet behandeld door De Nationale Assemblee.
Terwijl de vicepresident zijn rijkdom verdeelt met de minderbedeelden in het binnenland blijken die rijkdommen mogelijk te zijn verkregen door het vernietigen van datzelfde binnenland en juichen de benadeelden de gulle gaven toe. Ironischer kan het niet. De vicepresident en zijn partij hoeven voor de vertraging van de grondenrechtenkwestie, het vervuilen van het binnenland met kwik en het ongepland kappen van het bos geen schuldige te zoeken.
Van het ministerie van Grondbeleid en Bosbeheer en de Stichting voor Bosbeheer en Bostoezicht tot de commissie Ordening Kleinschalige Goudmijnbouw en het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen – de Abop heeft deze plekken mogen invullen naar eigen inzichten en mag ook het beleid op deze plekken uitmaken. Nu kan dus ook worden afgerekend met de stelling dat wie van het binnenland afkomstig is zal handelen in het voordeel van dat gebied. Bewezen is dat die gedachtegang in Suriname niet opgaat.