GANGA / Sharda Ganga
In Angola was er oorlog. Tijdens die oorlog zijn er minstens een half miljoen mensen gedood. Er zijn ook duizenden landmijnen gelegd. Zoals dat gaat met oorlog – ook nadat een oorlog is afgelopen – blijft die oorlog verwoesten. Twintig jaar later liggen die mijnen nog te loeren op slachtoffers. Ze moeten worden geruimd. En als met zoveel in de wereld – degenen die verantwoordelijk zijn voor het puin wassen hun handen in onschuld en laten het vuile werk over aan anderen. In Angola zijn het vrouwen die met gevaar voor eigen leven de mijnenvelden opruimen, centimeter voor centimeter.
In Suriname blijven we puin maken. De houttrucks die in brand zijn gestoken bij Pikin Saron, de vernielde politiepost, de andere vernietigingen en het vuurwapengeweld en de levens die zijn te betreuren. Niet het incident zelf is het puin, maar het onvermogen of beter gezegd de onwil van opeenvolgende regeringen om de grondenrechten van de inheemsen en marrons te erkennen.
“Ook al zou het vermoeden kloppen dat hier sprake is van een scenario, laten wij ons dan afvragen waarom dat scenario zulk een gewillig oor heeft gevonden”
Er is nog veel onduidelijk over de plegers, maar dat weerhield de president er niet van om al gauw te spreken over een ‘bende’. Een stel criminelen zonder meer, dus, alleen uit op eigen gewin of genot. Pas een dag na die karakterisering werd bekendgemaakt dat de gebruikte explosieven en andere wapens uit dezelfde ‘batch’ afkomstig zijn als explosieven gebruikt om journalist Jason Pinas en de bewaking van het kantongebouw te terroriseren. Conclusie: een scenario van de andere kant van de politieke tafel. En we gaan over tot de orde van de dag, lijkt de ondertoon, het zijn niet echt de inheemsen, het is die andere kant van de tafel.
Dat zou dan de zoveelste misser zijn. Ook al zou het vermoeden kloppen dat hier sprake is van een scenario, laten wij ons dan afvragen waarom dat scenario zulk een gewillig oor heeft gevonden, waarom het scenario het levenslicht kon zien. Dat kon omdat het helemaal aannemelijk is dat een groep inheemsen, tot het uiterste getergd door de eeuwenlange occupatie van hun grond en de ontkenning van hun mensenrechten en dus hun volwaardig menszijn, overgaat tot dit soort verschrikkelijke handelingen. Dat is ons mijnenveld. Dat is het puin waarop wij de welvaart van Suriname denken te kunnen bouwen.
Concessiehouders die willens en wetens concessies aanvragen en exploiteren in gebieden waarvan ze weten dat die behoren tot het leefgebied van de inheemsen en marrons hoeven niet op mijn sympathie te rekenen als hun kapitaalgoederen worden vernield. Ik ondersteun dan ook de oproep van collega Ivan Cairo: publiceer alle concessies. Alles: naam en toenaam, datum van aanvraag en van goedkeuring. Dit is puin van opeenvolgende regeringen. Ruim het op. Dit is historisch onrecht. Pleeg een historische daad en volbreng wat zovelen niet hebben gedaan en verwerf daardoor een plek aan de goede kant van de geschiedenis. (Want tot nu toe is de kans daarop niet echt groot.).
gangadwt@gmail.com