REGEREN IS VOORUITZIEN. Een goed beleid heeft meer dan alleen aandacht voor het heden. Daarom is het begrip ‘veranderde beleidsinzichten’ een dooddoener want een overheid die om de vijf jaren en tussen die vijf jaren door van beleid verandert krijgt niets gedaan.

In veel landen zien we dat regeringen vallen, dat regeringsformaties soms lang duren, maar dat besturen doorgaat. Veelal komt dat omdat het langetermijnbeleid op papier staat en er een roadmap is over hoe er te komen. Er vindt wel bijstelling plaats natuurlijk, maar een land als Nederland bijvoorbeeld zal niet van de een op de andere dag kiezen voor fossiele brandstof terwijl het beleid gericht is op groene energie.

Suriname is een jonge natie, we zijn nog geen vijftig jaar onafhankelijk. En na de onafhankelijkheid zijn we doorgegaan met het voortbouwen op wat wij kenden. Zo is de minerale industrie nog steeds heel erg belangrijk voor Suriname, maar elke politici heeft het weer over hoe daarnaast in landbouw en toerisme geïnvesteerd moet worden om er maar twee te noemen. Toch zien we dat de beslissingen die genomen worden en de prioriteiten die gesteld zijn niet terug te herleiden zijn naar deze potentiële sectoren die ons land veel perspectief bieden.

Niet alleen het land is jong, ook de Surinamer is praktisch gezien nog geen 50 jaren oud. Veel van ons volk heeft zich niet losgemaakt van het idee dat het ze elders beter zal gaan dan in Suriname. Ze zijn opgebracht met hetzelfde beeld van de vorige generaties: toen Nederland hier de scepter zwaaide ging het in Suriname veel beter. Iedereen mag denken wat hij of zij zelf wilt. Maar feit is wel dat als iedereen weggaat, er geen menskracht voldoende is om het land op te bouwen.

Een ander uitgangspunt zou kunnen zijn: het is ons land en wij eisen dat het beter moet gaan. Wij zetten ons in daarvoor. Wij vluchten niet, want dan zijn wij met ons hart in ons land en ons verstand is elders. Dat levert veelal op dat Surinamers vertrekken, hun kinderen in het buitenland laten studeren en pas naar Suriname terugkomen wanneer ze een pensioen krijgen.

Vooropgesteld dat iedereen vrij is te leven volgens de eigen inzichten moet wel gezegd worden dat Suriname maar weinig heeft aan gepensioneerden die geen arbeid meer kunnen verrichten voor het land. Toch snijdt het mes aan beide kanten. De regeerders moeten vooruitzien en snappen dat het belangrijk is dat Suriname kader genoeg heeft om het land op te bouwen.

Wanneer een regering consequent erin faalt om landgenoten te motiveren te blijven in hun land en de mensen daartoe geen enkele binding ervaren, dan is het hek van de dam. Dat is nu ook het geval. We bereiken een kritiek punt met ons medisch kader en nu pas wil de regering aan een interventie doen. Ze had dit niet kunnen voorzien? Dus de vraag is….regeert ze wel?