HET LEVEN IN Suriname is abnormaal duur geworden. Dat valt niet te ontkennen. Wie de percentages vanaf 2020 vergelijkt met nu, komt tot de schrikbarende conclusie dat uitgaven in veel gevallen met meer dan 200 procent zijn gestegen. Het is voor veel mensen dan ook bijna onmogelijk om de eindjes aan elkaar te knopen.

Als we kijken naar de koopkrachtversterking die de behoeftigen hebben gehad en de SRD 2500 die ambtenaren krijgen, dan kan met recht gezegd worden dat het hier gaat om een ondersteuning die absoluut onvoldoende is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vele bonden bij de overheid vragen om te onderhandelen over een verhoogd salaris. De rek is eruit bij de mensen.

De regering onderkent steeds vaker dat ze ziet dat het huidige IMF-programma een zware wissel trekt op de samenleving, maar dat het een noodzaak is. Ze belooft elke keer weer dat het nog even zal duren en dat er licht in de tunnel is. Maar haar handelen weerspreekt dat compleet.

Zo was steeds beloofd dat de meest harde klappen al waren gevallen in dit traject en dat nu voornamelijk nog institutionele versterking gedaan moest worden. Niets is minder waar: de BTW-verhoging van soms wel tien procent werd genadeloos door onze strot gedrukt.

Dat de acties van de bonden de komende tijd waarschijnlijk weinig zullen uithalen, blijkt uit de begroting en de zelf gedane beloftes van de regering aan het IMF: er is vrijwel geen ruimte op de goedgekeurde begroting voor loonsverhogingen en aan het IMF is beloofd dat de overheid de weerstand moet weerstaan om extra overheidsuitgaven te doen.

Wat de overheid dus doet tijdens de gesprekken met de veiligheidsbonden is tijd winnen, inzetten op afstel en waar nodig brandjes blussen. Dat bleek vrijdag weer. Terwijl de onderhandelingen tussen de veiligheidsbonden en het overlegorgaan van de overheid al maanden duren, was het na een actie mogelijk om met de president te praten. Die liet zich weer eens omstandig informeren om de vergadering naar dinsdag te verschuiven.

Dat is zo gegaan bij de pre-dialoog die tot nu toe nog geen dialoog heeft opgeleverd, de onderhandelingen met de leerkrachten en nu ook de onderhandelingen met de veiligheidsbonden. En als dat niet werkt wordt de gang naar de rechter ingezet, die partijen sommeert door te praten en zo kabbelt het bootje maar voort.

Intussen worden mensen bozer, armer en verlaten steeds meer landgenoten gedesillusioneerd Suriname, terwijl zij het spreekwoordelijk ‘licht uitdoen’ en voor goed klaar zijn met dit land. In geen enkel beleidsplan lijkt een oplossing te zijn bedacht voor deze enorme braindrain die Suriname zeer duur zal komen te staan.