INGEZONDEN
Het grondenrechten vraagstuk waarmee het binnenland van Suriname al decennialang mee wordt geconfronteerd wordt nu een gebed zonder einde. Sinds jaar en dag praat de Surinaamse gemeenschap en er kan maar geen concrete oplossing voor gevonden worden. Dit maatschappelijk vraagstuk blijft evident en iedereen praat er maar om heen en niemand durft de koe bij de hoorn te vatten.
Zeer recentelijk hebben we als uiting van frustratie een zeer ernstige eruptie gehad te Pikin Saron en Maripa Ston. Onze inheemse broeders hebben uit woede en frustraties met hout beladen trucks en een politie post te Pikin Saron in brand gestoken. Uit de confrontatie, die daaruit voortvloeide met de politie, zijn er zelfs doden te betreuren. Dit is zeer jammerlijk voor samenleving. Indien wij de zaak niet serieus aanpakken zullen we zulke excessen steeds weer hebben.
De VIDS is ook duidelijk uitgekomen en heeft aangekondigd dat het geen enkel middel nationaal en internationaal onbeproefd zal laten om genoegdoening af te dwingen van de overheid. Als we deze lijnen doortrekken dan vrees ik de zoveelste blamage voor de staat om weer een internationaal vonnis op haar broek te krijgen.
Suriname is niet op een eiland in de wereld. Alles wat hier gebeurt ziet men in het buitenland. Surinaamse autoriteiten zullen zich dan bij internationale organisaties waar wij partij bij zijn zich weer zoals gebruikelijk met kronkelende argumenten verweren van dat gebeuren hier nationaal.
De natuurlijke hulpbronnen van Suriname zijn reeds jaren verkwanseld. De overheid heeft de voordelen voortvloeiende uit deze rijkdommen nooit ingezet voor de ontwikkeling van het binnenland. Integendeel hebben de autoriteiten eraan meegewerkt om legitimiteit te geven aan de activiteiten van multinationals om onze rijkdommen voor niets weg te dragen.
Want na ruim honderd jaar bauxiet ontginningsactiviteiten in Moengo, Marowijne, is er niks daar achtergelaten dan alleen ongekende milieudegradatie. Alcoa, waaronder Suralco opereerde had er zelf drie shiften van gemaakt om de mijn operaties te doen. Zo was men gegarandeerd dat er geen seconde per etmaal onbenut werd gelaten om het bauxiet weg te dragen.
Betrokkene heeft dit jaren persoonlijk meegemaakt. Mijn ouderlijk huis was vlak naast een van de bauxiet mijnen in de nabijheid van Moengo gesitueerd. Dus dit is niet van horen zeggen. Dag en nacht werd het ruwe erts per wagons aangedreven door een locomotief, van de mijnen getransporteerd naar de verwerkingsinstallatie langs de Cotticarivier bij Moengo.
Ondertussen is wederom in het Parlement een aanvang gemaakt met de behandeling van de concept wet grondenrechten voor de inheemsen en tribale volken in het binnenland van Suriname. Wel beschouwd kan de beraadslagingen hieromtrent in het huis van de democratie als een politiek schouwspel worden aangemerkt.
Duidelijk is te zien dat de parlementariërs dit momentum aangrijpen om partij politiek te bedrijven. Zowel de coalitie als de oppositie maken zich hieraan schuldig en dat is zonder meer verwerpelijk. Een ander zeer misselijk makende dimensie in deze aangelegenheid is het schrijven dat de Kamer van Koophandel en Fabrieken heeft gedurfd om naar de DNA-voorzitter, Marinus Bee, te schrijven om onmiddellijke intrekking van de onderhavige concept wet te eisen.
Totaal ongehoord en ongepast als je mij vraagt. Wel heeft het me een bemoedigend gevoel bezorgd toen ik de krachtige reactie van Bee hierop hoorde. De invloedrijke man daar bij KKF, die ongetwijfeld hier achter staat, moet beseffen dat mede dankzij de electorale bijdrage van de binnenlandbewoners hij zich van 2010 tot 2015 vicepresident van Suriname mocht noemen.
Ik vind en met mij nog velen in de Surinaamse gemeenschap dat de behandeling van dit concept onverkort moet voortgaan en dat deze concept wet verheven moet worden tot wet. Hiermee wordt er dan rechtszekerheid en rechtsbescherming gecreëerd voor deze gemarginaliseerde groepen uit onze samenleving.
Het is noodzakelijk om rechtsobjecten en rechtssubjecten te hebben in het binnenland van Suriname. Want op basis hiervan kan erop een gelijkwaardige manier deelgenomen aan het maatschappelijk rechtsverkeer in Suriname. De rechtsongelijkheid moet nu voor eens en altijd worden weggenomen in dit land. Met deze wet in de hand hebben de binnenlandbewoners een gedegene basis om eindelijk aan hun eigen ontwikkeling en welvaart te werken, want het is reeds duidelijk geworden dat niemand het voor hun zal doen.
Ettiré Patra
Voorzitter Stichting Opo Taangpu Sranang (SOTS)
De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.