OP 2 MEI werden drie mannen aangehouden om de handelingen die zij hebben gepleegd te Pikin Saron en Maripaston. Volgens omstanders, die getuigen waren van de arrestatie, zijn deze mannen levend meegenomen door de zonen van Hermandad. Echter, de politieberichten spraken daarna over criminelen die in de hitte van de strijd het leven lieten. Anderen persisteerden dat, gezien de geboeide handen van de overleden mannen, dat niet geloofwaardig overkwam.

Daarna ging het gesprek vooral weer over de grondenrechten die deze twee mannen voor de totale inheemse gemeenschap in hun strijd trachtten te verdedigen. De aandacht van de discussie ging vrijwel geheel over dit onderwerp. Weinig aandacht werd besteed aan het onderzoek in deze zaak. Want wat was er precies gebeurd?

Volgens Stanley Betterson, directeur van de Stichting voor Bosbehoud en Bostoezicht (SBB), was het in brand steken van de houttrucks te Pikin Saron een ‘bijkomstigheid’. De mannen waren naar de SBB-post gekomen om de SBB-auto op te pakken en naar de concessie van Grassalco in Maripaston te gaan. Er waren mensen daar bezig goud te winnen, terwijl de inheemsen, die recht hadden op de grond te Maripaston en dat ook toegezegd hadden gekregen van een bepaalde hoge politicus, maar geen toegang kregen. In de nasleep van de discussie gaat het om Pikin Saron, terwijl Maripaston vrijwel niet meer wordt genoemd.

De families van Martinus Wolfjager en Ivanildo Dijksteel vroegen om een lijkschouwing. Bijna twee maanden na het gebeurde hebben de families besloten de mannen te begraven. De gevraagde lijkschouwing kwam niet.

Het is van een afstand bekeken bijzonder hoe duaal Surinaamse leiders wel zijn. Hetzelfde ministerie van Justitie en Politie dat een enorm gevaar zag in Regita ‘Asawini’ Edenburg om haar ‘staatsgevaarlijke’ uitspraken, maakt geen haast om de mogelijke mensenrechtenschendingen in het eigen land te onderzoeken. Integendeel, het gapende gat van de doofpot wacht deze zaak al.

Opvallend was ook de afwezigheid van iemand van de regering en de aanwezigheid van de oud-president Desi Bouterse. De laatste die steeds zijn lolbroek aanheeft wanneer hem gevraagd wordt over de 8 Decembermoorden, vond zonder blikken en blozen dat er een standbeeld moet komen voor Wolfjager en Dijksteel.

Anderzijds is het ook president Chandripakersad Santokhi, die als politiecommissaris de motor werd genoemd achter de Decembermoordenzaak. Maar in deze zaak van twee inheemsen, die, hoewel ze de wet overtraden, recht hadden op een eerlijk proces, maakt hij het geen prioriteit. Het is schrijnend hoe in Suriname politici consequent hun eigen interpretatie geven van wat rechtvaardig is en wie recht heeft op een rechtvaardige behandeling.