Suriname is een land in ontwikkeling dat op dit moment het hoofd moet bieden aan een opeenstapeling van problemen. Elke regering heeft te kampen gehad met problemen als ondergelopen straten, wateroverlast in het binnenland, verstopte riolen en goten, kapotte en smerige regeringsgebouwen, de grondkwestie, kapotte bruggen en gemalen, onderwijs, de boeren, IMF, de koers, corruptie, kortom de lijst is ellenlang en als toetje kreeg deze regering er Covid, oorlog en torenhoge schulden bij.                                                                                                

Geen enkele regering heeft iets aan de problemen gedaan. Het volk berustte zich.

Opvallend is dat sinds het aantreden van deze regering al die problemen uit hun donkere hoekjes zijn gekropen en zich levensgroot aandienen. Deze regering krijgt het ene na het andere probleem op zijn bord gestapeld. Deels ben ik blij dat het volk uit haar apathie is ontwaakt en eindelijk durft om de problemen bij naam te noemen en om oplossingen te vragen. Dat is een teken van groei naar volwassenheid. Maar anderzijds vraag ik me af, waarom al deze problemen, die al jaren sudderen, nu achter elkaar op het bord  van deze regering worden gelegd en men ook nog snelle oplossingen eist? 

Dat de problemen er zijn is een feit en dat men graag oplossingen wil, is begrijpelijk. Maar de manier waarop, is minder. Er wordt een mediaspektakel van gemaakt en men suggereert dat deze regering de problemen heeft veroorzaakt. Men denkt dat de regering toverkrachten heeft en de oplossingen voor al die problemen uit haar mouw kan schudden. 

Eigenlijk speelt dit probleem niet alleen in Suriname. Ook in Nederland vecht premier Rutte tegen allerlei slangen die de regering willen laten vallen. Beide leiders zoeken naar oplossingen en beide worden op elke handeling en op elk gesproken woord aangevallen en dat verzwaard hun taak.                                                     

Als leidinggevende moet je geestelijk verdomd sterk zijn om je in zo’n situatie staande te houden en die kar te blijven trekken.  

Het verhaal van de slang in het paradijs die verleidde en tot kwaad aanzette, is bekend. De slang wilde niet dat de mens positief moest denken. Zo liggen er ook in onze samenleving, figuurlijk gesproken, vaak slangen op de loer die de problemen misbruiken om de samenleving negatief te beïnvloeden. 

Iedereen weet dat er pas herbouwd kan worden als de rotte plekken zijn verwijderd. Terwijl een scherpe zaag bezig was om de rotte plekken weg te zagen, kroop er een slang over de zaag om hem tegen te houden. De slang sneed zich aan de zaag. De slang werd boos en wikkelde zich helemaal om die zaag om het leven uit hem te persen. Maar iedere keer als hij zich steviger om de zaag perste, verwondde hij zichzelf meer. Toch zette de slang door want hij wilde die zaag tegenhouden. Uiteindelijk stierf de slang aan zijn verwondingen.                                                             

De slang had bij de eerste verwonding al kunnen doorhebben, dat hij met die aanval zichzelf verwondde en niet de zaag. Maar de drang om te vernietigen was sterker dan gezond verstand, dus bleef hij de zaag aanvallen. De moraal hiervan probeer geen goede handelingen tegen te houden of te saboteren.

Mensen die bewust proberen om te vernietigen, bereiken daarmee dat ze zichzelf verwonden en ook anderen met dat kwaad infecteren. Dan ben je een infectie i.p.v. een geneesmiddel. Met klagen, chanteren en tegenwerken worden er geen problemen opgelost, je verwondt net als bij de slang er alleen jezelf mee en hoe meer druk je uitoefent, hoe meer jij jezelf kapot maakt.                                                 

Soms krijgen mensen hun zin d.m.v. dwang en chantage maar dat is een momentopname, dat zorgt niet voor een stabiele toekomst. 

Het volk kiest jammer genoeg vaak voor de gemakkelijkste weg, namelijk passief zijn, klagen, schreeuwen, verwijten en snelle oplossingen verwachten van de regering. Het komt niet in ze op om mee te denken of zelf aan te pakken. If you are not lighting any candles, stop complaining being in the dark. 

Oplossingen komen alleen als men probeert om geweldloos te communiceren. Geweldloze communicatie is een manier van communiceren gericht op gezamenlijke waarden en behoeften.

Wat we echter zien, in zowel Nederland als Suriname, is dat er nooit oplossingen komen omdat men lijnrecht tegenover elkaar staat en elk wil zijn zin doordrukken. De ene partij oordeelt, bekritiseert, interpreteert negatief, manipuleert, klaagt, chanteert en valt vooral aan. De andere partij daarentegen neemt waar, communiceert in landsbelang, luistert met respect en empathie en heeft oog (en oor) voor de behoeften van de ander. 

In elke partij zit talent, intelligentie en deskundigheid. Als men zich nu niet focust op partij en eigen belang, maar de deskundigheid uit alle partijen bundelt, zal het land daar beslist bij varen.

We moeten proberen om niet gescheiden te zijn in interesse of verdeeld in doel. We moeten samenwerken, onze middelen en talenten bundelen en blijven voortbouwen op onze sterke punten.                                                      

Als het leven ons swa alanja geeft, kan elk een ingrediënt leveren zodat er een lekkere limonade van gemaakt kan worden waar we samen van kunnen drinken. 

“Coming together is a beginning, keeping together is progress, working together is success”

Josta Vaseur