REFLECTIE / Iwan Brave
“Als er spanning was, zou ik hem zelf wegjagen, toch!” Zo weersprak vicepresident Brunswijk de geruchten dat hij en TCT-minister Jubithana ‘niet door één deur’ zouden kunnen. Wat moeten we met zo’n antwoord? Opgelucht, overtuigd of verbijsterd zijn? Of moeten we niet meer ervan opkijken hoe het politieke niveau in dit land verbaal naar ongekende diepten duikelt?
We zouden ‘opgelucht’ moeten zijn, omdat er geen conflict is en dat Jubithana echt om ‘persoonlijke reden’ bedankt. Anders had de vp hem immers ‘zelf weggejaagd’. Dat maakt dat we ervan ‘overtuigd’ moeten zijn, gezien de gangsterstijl van conflictoplossing van onze vp.
Wie zich niet likkend koest houdt als een schoothondje, wordt weggejaagd als een schurftige straathond
Als ontevreden voetbalclubvoorzitter is hij weleens zwaaiend met een revolver verhaal gaan halen bij de tegenstander. Als dito 53-jarige speler spuugde hij een wedstrijdofficial in het gelaat. Hoe zijn persoonlijke bewakers op aangeven van zijn ‘wegjaagtoon’ als hooligans een journalist aftuigden, is ook bekend. Dus ik geloof graag, op het overtuigd af, dat onze vp daadwerkelijk Jubithana zou hebben ‘weggejaagd’ als er ‘spanning’ zou zijn.
En dat maakt hoe ‘verbijsterend’ ernstig het is gesteld met het politieke niveau van ons land, met zo’n vp als copiloot, die bij tijd en wijle zelfs gromt als ‘waarnemend gezagvoerder’. Want zo werkt het kennelijk nu in politiek Suriname: je ‘jaagt’ mensen weg als er ‘spanningen’ zijn. Wat ook hun staat van dienst is. Vraag maar aan Diana Pokie.
De vp neemt niet eens de moeite zijn gangsterstijl te verbloemen met mooie woorden. Bijvoorbeeld door te zeggen: “Indien er een onoverbrugbaar verschil van inzichten zou zijn tussen mij en de minister, dan zou ik zelf erop aansturen dat onze wegen scheiden.”
Nee, klare machtsdronken koningstaal: “Ik zou hem zelf wegjagen!” Wie zich niet likkend koest houdt als een schoothondje, wordt weggejaagd als een schurftige straathond. Kijkt u daarvan nog op?.