DAT HET VROUWENVOETBAL in Suriname op nationaal niveau zich in het slop bevindt – of wel op doodlopend spoor – behoeft geen betoog. De resultaten bij regionale wedstrijden liegen niet erom. Met nog twee maanden te gaan – in september – moet de nationale vrouwenselectie weer in Concacaf-verband optreden. Maar er mogen bij de voorbereiding – voor zover er daarvan serieus sprake is – vraagtekens geplaatst worden.

Er zijn 25 spelers geselecteerd, waaruit de uiteindelijke selectie moet worden gevormd. Menigeen zal de wenkbrauwen gefronst hebben, toen enkele dagen geleden bondscoach Hesron Jeroe bekendmaakte dat de geselecteerde vrouwen maar één keer per week trainen. Aanleiding is dat zij het druk hebben met de reguliere competitie en met school of studie.

Nog meer bevreemding wekt het dat de bondscoach in het ongewisse verkeert of aan de lokale vrouwen voetbalsters uit de diaspora zullen worden toegevoegd. Amateuristischer kan de aanpak niet zijn. Hoe is het mogelijk dat met nog maar twee maanden te gaan de bondscoach niet weet of hij aan de selectie vrouwen uit Europa zal kunnen toevoegen.

Aan de andere kant mag de vraag gesteld worden hoe serieus Jeroe genomen moet worden wanneer hij, gezien de omstandigheden, zijn zelfrespect te grabbel gooit en aanblijft als bondscoach. En dat hij de hoop koestert dat, ondanks de omstandigheden waaronder getraind moet worden, de Surinaamse vrouwenselectie goed genoeg voorbereid zal zijn.

Elke Surinamer hoopt natuurlijk op succes, ongeacht om welke sport(selectie) of individuele sporter het gaat. Maar men moet niet met oogkleppen lopen, want dat is wat al jaren bij de Surinaamse Voetbalbond (SVB) gebeurt. Het lijkt erop dat er maar wat wordt aangerommeld. Er (b)lijkt geen visie te zijn.

Om bij het vrouwenvoetbal te blijven. De speelsters hebben het eerder zelf gezegd dat ze stiefmoederlijk worden behandeld en niet serieus genomen worden en hadden zelfs publiekelijk verklaard niet meer onder het zittende bestuur van de bond te spelen.

Hoe zinvol is het om geld te besteden aan een selectie waarvan met vrij grote zekerheid gezegd kan worden dat ze vrijwel kansloos is, vooral omdat maar één land (team) – de poulewinnaar – doorgaat naar de volgende ronde.

Dat sporters studie laten voorgaan is begrijpelijk, maar ze moeten ook eerlijk tegen zichzelf en het land zijn. Wanneer andere verplichtingen en bezigheden niet te combineren zijn met hun sport moeten zij dit ronduit zeggen. Hierdoor kunnen de SVB en de bondscoach tijdig naar een alternatief zoeken.

Om tot grote prestaties te komen, moet de mens die discipline kunnen opbrengen een dag-, week-, maand of jaarindeling te kunnen maken waarin alles is ingecalculeerd. Dat is een belangrijk vereiste om topsport te kunnen bedrijven. Bij een selectie blijven om weer eens een snoepreis te maken, getuigt niet van vaderlandsliefde, eerlijkheid en sportiviteit.