ELKE BURGER MOET kunnen meepraten over (nationale) onderwerpen die hem of haar direct of indirect raken. Dit betekent dat de basisinformatie op begrijpelijke wijze naar burgers, ongeacht waar van het land zij zich bevinden, gebracht moet worden. De mensen moeten desnoods in hun eigen taal of dialect benaderd worden.

Volgens het Surinaams systeem vertegenwoordigen de 51 assembleeleden van De Nationale Assemblee (DNA) het volk. DNA wordt dan ook aangeduid als ‘volksvertegenwoordiging’. Maar hoe weten de leden wat onder het volk leeft? Bij de start na een verkiezing, worden allerlei beloften gedaan over bijvoorbeeld wekelijks spreekuur van volksvertegenwoordigers. Maar na enkele zittingen bloedt het systeem vaak dood.

In sommige landen worden inspraakmomenten voor burgers opengesteld om hun mening te geven over voor hen actuele onderwerpen. De stukken die men nodig heeft om zich in te lezen worden op internet beschikbaar gesteld. En de burgers worden op de hoogte gehouden van wat gebeurt met hetgeen ze naar voren hebben gebracht. Misschien zou De Nationale Assemblee erover kunnen nadenken om stapsgewijs zo een systeem in te voeren.

Er zijn in Suriname actuele zaken die de burgers direct raken, maar waarvoor ze geen platform hebben om zich te uiten. Daarbij kan gedacht worden aan de kiesregeling, de brug over de Corantijnrivier, het armoedevraagstuk/koopkrachtversterking en het grondenrechtenprobleem.

Politici, onder wie de president, vicepresident, ministers en assembleeleden  moeten leren om in eenvoudig en begrijpelijk Nederlands of een andere gangbare taal hun boodschap te brengen. Hetzelfde geldt voor ‘deskundigen’ die op radio en televisie uitleg geven. Men komt daar niet om in hoogdravende woorden de eigen kennis te etaleren, maar om ook de man van de straat een probleem of situatie uit te leggen.

Waarschijnlijk door een logistiek probleem wordt het debat niet gebracht naar het achterland, maar in Paramaribo gehouden. De politieke partij NPS en de Vereniging van Economisten in Suriname lopen voorop bij het aan de orde stellen van maatschappelijke onderwerpen, maar zijn waarschijnlijk gehandicapt door de korte uitzendtijd die ze hebben.

Hierdoor bestaat het gevaar dat het debat de gewenste doelgroepen in de districten en het binnenland niet bereikt,  wordt het onderwerp ‘afgejast’ en krijgt het een oppervlakkig karakter van vraag en antwoord.  Dat resulteert niet in een gerichte opinievorming, vooral omdat er zoveel in een korte tijd verwerkt moet worden door luisteraars en kijkers, om de samenhang te kunnen zien.  

De overheid heeft juist veel zendtijd waar veel programma’s die waarschijnlijk storend worden herhaald. Stel een deel van de zendtijd ter beschikking voor openbare debatten, schep de condities voor vergeten groepen in de achterstandsgebieden om ook deelgenoot te zijn van iets dat over hen gaat. Net als voorgaande regeringen bezondigen ook de huidige machthebbers zich aan propaganda gestoken in een zogenaamde voorlichtingsjasje.

Voorlichting in een democratisch land betekent dingen open en eerlijk naar het volk toebrengen, ook via overheidskanalen, en burgers de gelegenheid geven zich daarover zakelijk uit te spreken. Voorlichting en propaganda moeten gescheiden worden gehouden