GANGA / Sharda Ganga
Woensdag had ik een zomaar verlofdag. Verlof opnemen zonder enige noodzaak, het is het ultieme vrijheidsgevoel. Niet vrij nemen omdat je bankzaken moet regelen (want dat lukt zelden binnen een uurtje ‘even weg van mijn werkplek’) of omdat je naar de oogarts moet (het eye centre, goede artsen, slechte planning) of moet wachten op iemand die je afvoer moet repareren en die wel heeft gezegd dat hij er om acht uur zal zijn, maar we weten allemaal van tevoren dat dat fictie is.
Een geheel willekeurig geroep van de klusjesman, omdat hij weet dat jij dat zo graag wilde horen, niet omdat hij echt denkt dat hij er om acht uur zal zijn of zelfs dat hij enige moeite zal doen om er om acht uur te zijn. Hij weet dat je toch geen kant op kan, dus hij draait zich om acht uur nog lekker even om in zijn bed. Het is eigenlijk verbazingwekkend dat er nog geen politieke partij voor klusjesmensen, aannemers en automonteurs is. Ze voldoen in ruime mate aan de profielschets van de gemiddelde Surinaamse politicus in een coalitie.
Valt het u al op dat ik niets te vertellen heb en dat het iedereens schuld is behalve de mijne?
Maar door die verlofdag midden in de week is mijn interne kalender in de war. Ik dacht dat ik nog een dagje had vóór ik deze column moest schrijven, maar nu tikken de minuten weg en ik weet nog niet waar ik het over moet hebben. Daarom schrijf ik maar wat in de wilde weg. Een beetje als een gemiddelde president of minister tijdens een persconferentie, een speech in het parlement, bij het knippen van linten voor een geldautomaat, een supermarkt, een bakkerij.
Mijn gebrek aan inspiratie wijt ik aan een slome nieuwsweek in Suriname. Na heftige soap opera weken over cyanide rivieren en mevrouwen die werden weggepost (hoe gaat het met mevrouw Asawini?), IMF-tranches, haircut deals, auto’s die werden verdeeld, pardon, verloot, kroningen en wat dies meer zij, is het even wennen als er niets spectaculairders gebeurt dan dat er drie voorstellen voor de wijziging van de kiesregeling worden gedeponeerd en er nog een vierde op komst schijnt te zijn (van de president zelf?).
Het is dus niet mijn schuld dat u nu ploetert door deze tekst, wachtend op een aha-moment, het moment waarop alles op zijn plek valt. Dat moment gaat niet komen en het is niet mijn schuld. Het is de schuld van iedereen behalve ik. Ik ben slechts de commentator op gebeurtenissen en als niemand iets spannends levert kan ik niets brouwen.
Valt het u al op dat ik niets te vertellen heb en dat het iedereens schuld is behalve de mijne? En dat ik meer dan vierhonderd woorden nodig had om duidelijk te maken dat ik niets te vertellen heb? Ik denk dat ik nu eindelijk rijp genoeg ben voor een carrière in de Surinaamse politiek.
gangadwt@gmail.com