REFLECTIE / Iwan Brave

De kinderen hebben nog geen volledige week school gehad, sinds de paasvakantie is afgelopen. Iwansa en haar moeder hadden kort ervoor een logerend neefje teruggebracht naar Pikin Slee. “Denk eraan, maandag begint de school weer”, benadrukte ik. Het is namelijk gewoonte bij veel binnenlandmoeders om kinderen een dagje of twee ‘thuis’ te houden voor bijvoorbeeld hulp op het kostgrondje.

Niet verwonderlijk aangezien lanti zelf zeer stiefmoederlijk omgaat met onderwijs in het binnenland. Zo vaak is daar geen school om wat dan ook. Ik was blij voor Iwansa dat ze toch nog even naar het binnenland kon gaan. Want vanwege hyperinflatie en koopkrachtkrapte is reizen in Suriname nu peperduur en had ik besloten: “Deze paasvakantie blijven jullie gewoon in de stad”.

Als macaber ‘geschenk’ stortte uit de hemel een tropische onweersbui, waardoor scholen de eerste schooldagen dicht bleven wegens ‘wateroverlast’. Daarna volgden de leerkrachtenstakingen. Hierdoor werd het een verlengde paasvakantie! Gewoon triest hoe het Surinaamse kind sinds Covid enorm veel onderwijs misloopt.

“Is er morgen school papa?” wordt me elke dag gevraagd. “Weet ik veel!” is dan mijn antwoord. Maandag was het alweer om 10 uur afhalen vanwege de staking. Dinsdagochtend vroeg werd geappt: ‘Ouders er is GEEN school!’ Nu vanwege EBS-werkzaamheden. Woensdagochtend vroeg was het goed nieuws: ‘Goedemorgen ouders, er is normaal school’. Maar eenmaal de kinderen afgezet, was het twee uurtjes later: ‘Sorry voor het ongerief … maar kunt u uw kind aub ophalen … er is helaas heel weinig water op school.’

Dan durft ‘nieuwbakken’ onderwijsminister Ori te stellen dat het “onacceptabel” is dat leerkrachten staken en dreigt hij met “maatregelen”. Minister Ori, alstublieft graag een toontje lager zingen, want bestuurlijke arrogantie is vooral olie op het stakingsvuur! U beweert dan wel een ‘heel breed’ draagvlak te hebben. Maar uw regering beslist niet. Daarmee u ook niet.