SURINAME HEEFT SAMEN met onder meer de Bahama’s en Jamaica personele ondersteuning toegezegd aan de veiligheidsmissie naar Haïti. Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking heeft de urgentie benadrukt om actie te ondernemen vooral op humanitair gebied. Meer nog wijst hij er op dat de binnenlandse impasse alleen kan worden opgelost indien de politieke partijen en organisaties in het land elkaar kunnen vinden over de korte termijn aanpak van de veiligheidssituatie op weg naar algemene verkiezingen.

Ramdin heeft twee uitermate voorzichtige uitspraken gedaan die neerkomen op ondersteuning op het humanitaire vlak en de binnenlandse impasse schuiven in de schoenen van de interne politieke en veiligheidssituatie in Haïti zelf. Om dat even aan te dikken zijn het de politieke partijen en strijdende facties die het heft in eigen hand hebben.

Het is verstandig de manschappen nadrukkelijk erop voor te bereiden zich verre te houden van  bemoeien met binnenlandse aangelegenheden of zelfs de schijn daarvoor opwekken. Ze zouden zich hiermee anders lelijk in de vingers kunnen snijden, omdat de strijdende partijen eerder hebben benadrukt geen bemoeienis van buitenaf te dulden.

Hoe moeilijk Suriname het zelf heeft, het heeft niet de traditie om humanitaire hulp af te wijzen, ook op niet-politiek gebied. Zo werden in juli 2021, na een vulkaanuitbarsting op Saint Vincent en de Grenadines, hulpgoederen gestuurd.

In 1995 stuurde het land al een militaire/politionele missie naar Haïti. Er moet vanuit worden gegaan dat als twee handen elkaar wassen beide schoon worden, dus zal de hulp in dat opzicht worden gewaardeerd door de wereldgemeenschap. Verwacht wordt dat dezelfde wereldgemeenschap Suriname de helpende hand zal toesteken mocht er een situatie van humanitaire nood ontstaan.

Aangezien de situatie op Haïti niet gemakkelijk handelbaar is en zelfs uitermate complex, is de weg die Suriname heeft gekozen, wijs. Het land heeft militair gezien geen spierballen en ook al zouden die er zijn, zou het niet verstandig zijn militair in te grijpen. In dit verband mag worden verwezen naar de kwestie-Tigri, waarbij grondgebied van Suriname al langer dan veertig jaar door Guyana wordt bezet.

Suriname kiest voor een oplossing via de internationale geschillencommissie in plaats van wapengeknetter. Althans die indruk is gewekt. Trouwens, het is nog niet bekend of er militairen of politiemensen naar Haïti worden gestuurd of een combinatie van beide, zoals in 1995. Ramdin zegt dat er wordt gewacht op de operationele uitvoering om te bepalen welke soort veiligheidspersoneel en hoeveel man worden gestuurd.

De geschiedenis leert dat conflicten in de wereld, die gewapenderhand zijn opgelost, op den duur oplaaien en de lokale gemeenschap verder verscheurt. De situatie in Haïti is nu al explosief. Het conflict moet daarom zorgvuldig worden aangepakt.

Ofschoon de veiligheidssituatie op Haïti niet te vergelijken is met die in Suriname is het het overwegen waard om garanties voor een veilig Suriname te geven en het huiswerk beter te maken, voor in de keuken van andermans huis orde op zaken te stellen. Er kan voor hulp bieden op en aan Haïti om veiligheid en rust te brengen begrip worden opgebracht, maar ook mag worden gevraagd of Suriname, dat al krap zit in zijn politionele en militaire bezetting, zo een offer moet brengen. Ook al is het voor een relatief korte periode.