REFLECTIE / Iwan Brave

Ik prees ons gelukkig bij het zien van de foto van een lange rij ouders die woensdagochtend een plek voor hun zoon wilden bemachtigen op een LTS-school. Zoals eerder betoogd ontbrak het aan voorlichting over wat zou gebeuren met ‘uitstromers’ van het ‘10e leerjaar’ richting LBO. Waar en wanneer moesten ze zich gaan inschrijven?

Door een stom toeval kwam ik, na de uitslag, er tijdig achter dat er nog maar twee dagen waren voor inschrijving van onze dochter op een LBO-school. Ik belde vooraf en kreeg informatie over de inschrijfformaliteiten en voorwaarden. We hadden slechts één wachtende voor ons en binnen twintig minuten stonden we weer buiten.

De meisjes konden op vakantie naar Pikin Slee, waar zij en hun moeder vandaan komen. Dus ‘naar huis’ voor zes weken! Ik had al over de paasvakantie verteld hoe dat reizen steeds duurder werd. Toch was ik naïef blijven hangen. Het kost voor de bus en boot inmiddels SRD 1600 per persoon aan totale reiskosten. Vier personen.

Dus in tegenstelling tot de kinderen stond ik niet te juichen. Kan ik me dit elke schoolvakantie veroorloven? Maar het is wel belangrijk voor hun culturele identiteit en eigen-taalkennis. Dat zijn zorgen voor morgen. Het geeft troost niet de enige te zijn.

“Vakantie?” zei de winkelierster sceptisch. “Ik heb met mijn kinderen te doen. Het is nu vakantie. Voorheen ging je elke week ergens naar toe buiten de stad of naar Nickerie. Nu kan je maar één uitje plannen, want je betaalt je blauw aan brandstof.” Ze keek al heel zorgelijk uit naar de periode van weer schooluniformen en schoolbenodigdheden kopen. “Hoe ga je dat allemaal betalen?”

Daarmee bevestigde zij hoeveel Surinaamse gezinnen tijdens de ‘vakantie’ onder snikhete omstandigheden gebonden zijn thuis te blijven, zonder enig vertier. Een nationale schande!