HET BELANGRIJKSTE ELEMENT van de staatsvorm democratie is niet zoals veel leiders schetsen het recht dat de burger heeft om volksvertegenwoordigers te kiezen. Het is zeker een belangrijk element binnen deze staatsvorm, maar even belangrijk is de toegang die burgers moeten hebben tot de juiste informatie. Dat is een recht, punt. Geen komma.
Beleidsmakers hebben dus ook de verplichting om burgers en journalisten te voorzien van die informatie, zodat zij keuzes maken op basis van die informatie en ook weten wat er precies in het land speelt. Maar in Suriname is er steeds weer het beeld van regeerders die staan te springen om te worden gekozen, maar zodra ze zijn gekozen, is de manier hoe ze met hun informatieverstrekking omgaan erop gericht de burger de juiste informatie te onthouden.
Zo een geheime procedure lijkt een deur open te stellen voor corruptie en dient in de naam van transparantie en informatie geen geheim karakter meer te hebben
De informatieverstrekking loopt alleen fijn als het gaat via overheidscommunicatie en als vragen worden gesteld die het ego van leiders strelen. Zodra deze leiders informatie moeten verstrekken die hun functioneren in een ander daglicht plaatst, is het een probleem.
Een actueel voorbeeld is de nu veel besproken minister van Openbare Werken, Riad Nurmohamed. Die begon als een typische nieuwe bezem. Informatie over openbare aanbestedingen werd openbaar gemaakt op de website van het ministerie. Dat was een heerlijke verademing. De burger kon zien welke aanbestedingen er waren en ook journalisten maakten daar gebruik van.
Maar de vraag die moet worden gesteld, is hoeveel zin het heeft wanneer alle openbare aanbestedingen – althans zoveel mogelijk – online staan, maar het besluitvormingsproces binnen de Onderraad voor Aanbestedingen en Gunningen (Orag) vervolgens geheim is. En daar komt nog bij kijken dat daar geen technisch kader bijzit. Dat kader zit op het technische ministerie van Openbare Werken.
In de Orag zitten de ministers en hun vertegenwoordigers. Zo een geheime procedure lijkt een deur open te stellen voor corruptie en dient in de naam van transparantie en informatie geen geheim karakter meer te hebben. Immers, degene die diensten aanbiedt, moet ook weten op basis waarvan Orag zijn aanbod zal toetsen.
Een ander voorbeeld zijn de staatsbesluiten die worden gepubliceerd in het Staatsblad. Wie zo een Staatsblad wil, moet fysiek naar het hoofdkantoor van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Vervolgens moet de verzoeker aan een raam staan van de bibliotheek om de medewerkers die met de hand de bladen inboeken te vragen naar een bepaald Staatsblad.
En als het nummer de aanvrager niet bekend is, komt die niet verder, want Staatsbladen worden niet op thema gesorteerd. En ze zijn ook niet digitaal beschikbaar. Toch zijn het documenten die een schat aan informatie bevatten.
Door procedures om aan publieke informatie te komen die geen gevaar vormt voor de staatsveiligheid af te schermen of moeilijk toegankelijk te maken, onttrekt de regering zich aan de taak om transparant te zijn in haar besluitvorming. En dat zou anders moeten, punt.-.