Tekst en beeld Shanavon Arsomedjo
PARAMARIBO — “We moeten beseffen dat we als mens liefdevoller met elkaar moeten omgaan. Geef elkaar meer tijd en liefde, voordat je elkaar kwijtraakt”,zegt Joëlle Martodrono-Chiu Hung van Theater On Stage.
Zij stelt dat iedereen wel eens door een bepaalde situatie heen gaat, maar dat als een beetje geduld en begrip voor elkaar kan worden opgebracht, mensen elkaar kunnen helpen om door de dag heen te gaan. “Het zijn de kleine dingen in het leven die een verschil uitmaken”, meent ze.
“Het was heel speciaal, super mooi, uniek en hartverwarmend”
Om mensen daar iets bewuster van te maken, heeft Martodrono-Chiu Hung samen met haar echtgenoot Rodney Martodrono het theaterstuk ‘I Exist’ in elkaar gezet. Het belicht de verschillende kanten van een vrouw en er komen verschillende fasen van haar leven voorbij; vanaf de bevruchting tot ze zichzelf kwijtraakt. Het echtpaar heeft het stuk zodanig in elkaar gezet, dat zowel bezoekers als spelers er hun eigen interpretatie aan kunnen geven.
Vragen
Uit gesprekken in de groep kregen de Martodrono’s een idee welke richting het wilde opgaan met de nieuwe productie. Enkele hoofdonderwerpen daaruit werden erin verwerkt. Zo is te zien hoe jeugdigen omgaan met de druk van de maatschappij, in hoeverre je je ware ‘ik’ kan zijn, maar ook hoe je grenzen stelt, wat je wel en niet accepteert als mens en wanneer je om hulp vraagt.
Hoe verder het verhaal gaat, hoe serieuzer het wordt. Uiteindelijk wordt er gesproken over wat te doen als iemand alles om zich heen, maar ook zichzelf, kwijtraakt. Hoe elkaar en zichzelf te vergeven en los te laten is ook meegenomen in de verhaallijn in abstracte vorm. De inspiratie voor dit stuk kwam van mensen die van dichtbij iemand met alzheimer of dementie kennen of meemaken. Vooral zij hebben extra aandacht en liefde nodig.
Emotioneel
De Martodrono’s hebben een andere werkwijze gebruikt bij het maken van dit stuk. Aan de spelers werd er niet gewoon een script gegeven om in te studeren, maar er werd per scene gewerkt. En aan het einde werd het stuk bij elkaar gebracht. “De acteurs wisten niet waar het naar toeging. Pas toen wij aan het eind de vijf hoofdscenes bij elkaar brachten, is het kwartje bij hen gevallen en werden wij allemaal emotioneel. Ze hebben aan het einde gejankt.”
Net zoals alzheimer en dementie patiënten niet weten waar hun reis naartoe leidt, zo wilden de makers de spelers brengen door het proces. Op die manier leven ze een beetje mee en komt het sterker en harder bij hen aan. “Zij hebben dit voor één moment beleefd, maar mensen met alzheimer en dementie maken dit elke dag mee”, aldus Martodrono-Chiu Hung.
Voldoening
De spelers hebben deze keer een totaal andere beleving gehad. Zij speelden elke dag vanuit het diepste van hun hart. Tot op de laatste dag barstten enkelen aan het einde van het theaterstuk nog in tranen uit. “We zijn al een hecht team, maar ik heb gemerkt dat we met dit stuk dichter naar elkaar zijn gegroeid.”
De spelers stelden zich kwetsbaar op en waren emotioneel heel open naar elkaar toe, waardoor ze elkaar ook op dat gebied leerden kennen. “Het was heel speciaal, super mooi, uniek en hartverwarmend.”
De makers waren eerst heel zenuwachtig en vroegen zich af hoe het publiek zou reageren. Zou men het snappen? Hoe zal men het interpreteren? Maar het is allemaal boven verwachting geweest. Zodanig dat zij nog steeds berichten en telefoontjes van mensen krijgen die erover willen praten. “Het geeft ons enorm veel voldoening dat het positief is aangekomen. De boodschap is begrepen en wij zijn nederig en overweldigd.” Echter, of het stuk weer wordt opgevoerd, is niet zeker vanwege het drukke schema van het theater. Maar er is een voorstel gedaan om het voor scholen te spelen. Daar denkt het team nog over na.
