REFLECTIE / Iwan Brave

It takes a great leader to admit his mistake and apologize. Er gloort dus hoop, weliswaar flinterdunne, aan de horizon voor Bronto Somohardjo. Ik ken Bronto als een sportieve man die altijd bereid is de pers te woord te staan met een vlotte, gepolijste babbel. Hij prijst daarbij zijn ministerie – hoe morsig ook de paspoortenzwendel – aan als een viersterren etablissement.

Ik heb een mogelijke verklaring voor zijn uitglijder richting de Ware Tijd. Hij heeft de kop ‘Domme Bronto en boze Javanen’ vluchtig tot zich genomen en daardoor het ‘boze’ over het hoofd gezien. Dan heb je inderdaad een neerbuigende kop richting een etnische groep.

Door opportunisme verblind trok Bronto de racismekaart. Hij had al zoveel stennis gemaakt dat hij kennelijk naderhand niet durfde zijn braaksel weer in te slikken en bleef geveinsd zijn verontwaardiging spuien, wetende dat hij verkeerd zat. Dat presidentieel zetje in de rug heeft hem ten halve doen keren. Beter dan ten hele gedwaald!

Dat kan niet worden gezegd van vicepresident Brunswijk, die wederom glashard liegt over wat hij zei. Zijn woorden kwamen ondubbelzinnig dreigend neer op: ‘als jullie aan me komen, pak ik de guerrillawapens weer op’.

Brunswijk is niet alleen een ‘koning’ maar tevens een kroonprins: en wel die van verbale intimidatie richting de rechtsstaat, waarbij de leugen regeert. Aangezien koning Bouterse op dit vlak naar het schijnt zijn ‘laatste woord’ heeft gevoerd, ziet machtsdronken Brunswijk zijn kansen schoon voor opvolging. “Old soldier never die! Laten ze dat weten. Nobody can touch me.”

Alsof je koning Bouterse in zijn hoogtijnadagen hoort fulmineren en ijlen dat hij “door God” is geplaatst. Maar dezelfde God gebiedt je je te “onderwerpen aan alle menselijke instellingen”, waaronder de rechtsstaat. Sleep niet selectief God met de haren erbij! Raap liever de toegeworpen democratie handschoen op.