Het Tabela da Copa Internacional ‘George Sterfson Barros’ 2023 in Boa Vista, Brazilië, is een goed meetmoment geweest voor de Surinaamse volleybalclubs Yelyco en Livo. Echter, het werd een waar avontuur voor de delegatie, die ook flink wat hobbels heeft moeten overbruggen. Uiteindelijk schopte Yelyco het bij de vrouwen tot de finale, Livo lag er bij de mannen eerder uit. John Zaalman, die erbij was, blikt met vrouwencoach Verdy Getrouw en mannenbegeleider Pascual Zeegelaar terug op deze ervaring.

Tekst en beeld John Zaalman

Het logistieke gedeelte vanaf Moleson Creek tot en met Lethem – de grens met Brazilië – lag in handen van Guyana. Ondanks de avontuurlijke busreis met heel wat beangstigende momenten had Getrouw noch Zeegelaar moeite met de organisatie van de westerburen. Dat was anders toen de delegatie arriveerde in Boa Vista.

De accommodatie waar Yelyco en Livo en de Guyanese clubs waren ondergebracht, zag er vreselijk uit. De mannen moesten het doen met een grote ruimte zonder behoorlijke ventilatie, waarbij de matrassen op de vloer waren. De vrouwen kregen kamers met scheepsbedden met airco, maar zonder deuren die op slot gingen.

Wat bij Zegelaar beslist niet door de beugel kon, was het feit dat terwijl Yelyco uitkwam tegen het Guyanese Berbice (3-0) enkele kinderen van de Braziliaanse organisatie op de bedden van de speelsters waren tijdens hun afwezigheid. “Dat is absolute schending van de privacy van onze teams.”

“Wat wel vast staat, is dat het team van Livo dat is afgereisd absoluut niet staat te springen om via de weg Boa Vista te bezoeken”’

Livo-coach Pascual Zeegelaar

Op de voorlaatste dag moesten emmers, teilen en dweilen worden gevraagd aangezien tijdens de regen water vanaf het plafond lekte. De sanitaire voorzieningen voldeden niet en vervoer en voeding waren een probleem.

Daarbovenop kwam de taalbarrière. Zeegelaar fungeerde heel vaak als tolk voor Suriname en Guyana. “Het verblijf en voeding in Boa Vista waren slecht”, onderstreept Getrouw, die geen op- en aanmerkingen had over de toernooiorganisatie en de arbitrage.

Zeegelaar hekelt vooral het feit dat er vaak geen vervoer was geregeld voor Livo om naar de hal te gaan voor het spelen van wedstrijden en dat liason officer Andrea Flores van Guyana de eerste twee dagen in Brazilië nergens te bekennen was.

Teleurgesteld

Wat als minder is ervaren is dat bij de openingsceremonie alleen het volkslied van Brazilië ten gehore werd gebracht. De clubs uit Suriname en Guyana konden wel met hun vlaggen defileren. “Suriname en Guyana zijn teleurgesteld, omdat alleen het volkslied van Brazilië is afgespeeld en dat was niet leuk”, bekende Flores.

Wat ook niet in goede aarde viel was dat er bij de openingsceremonie alleen Portugees werd gesproken. De organisatie had niet voor een tolk gezorgd. “Het geheel was één en al rommelig, slecht voorbereid en zeker niet aangenaam”, merkte Zegelaar op over de lange en saaie ceremonie.

Hij zegt dat de Surinamers zich later noodgedwongen aanpasten. “We hebben zelfs initiatieven genomen, zaken voor elkaar gekregen en ons op den duur niet meer vastgeklemd aan de loze beloftes van de organisatie. We hebben zelf geprobeerd het beste van de hele situatie te maken.”

Hij beklaagt zich ook erover dat er beloftes zijn gedaan door de Braziliaanse gastheer, waaronder het bemachtigen van Braziliaanse sportshirts, die tot op het laatste moment niet zijn ingevuld. “De president van de Braziliaanse kant heeft vele malen zaken voorgehouden die niet klopten en zich vaker niet aan zijn woord gehouden.”

Blunders

De blunders bleven zich maar opstapelen. Op de voorlaatste speeldag wilde de organisatie dat Livo het gelag moest betalen voor de late aankomst van de lokale ploeg Adulto Roraima. “Men zei dat er niet zou worden opgewarmd en er meteen zou worden gegroet en gespeeld. We hebben daartegen fel geprotesteerd gezien het niet onze schuld was dat de tegenpartij laat was”, stelde Zegelaar.

“Personages zijn in wedstrijdsituaties en andere sociale momenten zichtbaar geworden, waardoor er gericht kan worden gevormd en getraind”

Yelyco-coach Verdy Getrouw

De wedstrijdleiding gaf aan dat het veld al die tijd vrij was en dat Livo had kunnen opwarmen. “Maar dat klopte niet. Na de vorige partij was men bezig met het net en er waren mensen op het veld. Om met de opwarming te starten, moet er ook eerst worden gefloten.” De organisatie besloot later water in de wijn te doen, waardoor de spelers konden opwarmen en inslaan.

Mogelijk was Yelyco onderschat, want nog voordat de vrouwenkampioen van Suriname de halvefinalepartij van zaterdagavond moest spelen tegen Adulto Roraima werd haar voorgehouden dat ze zondagmorgen negen uur zou worden opgehaald. Door dat voornemen ging een definitieve streep, nadat Yelyco zich voor de finale plaatste.

Op de dag van vertrek was de organisatie nergens te bekennen. Mede daardoor moesten de volleybalsters van Yelyco op een lege maag spelen in de finale. “Mevrouw Flores heeft teleurgesteld met haar opstelling en afwezigheid”, benadrukte Zegelaar.

Bij vertrek vanuit Lethem was door Guyana om onbekende redenen een andere bus gestuurd voor de spelers van Livo. “Eén die wat zitruimte betreft niet voldeed voor onze lange spelers. We hebben geprotesteerd, geprobeerd de bus met Guyana te ruilen gezien hun speelsters korter waren, echter zonder succes.” Getrouw daarentegen vond de coördinatie van de bussen vanuit Lethem bij vertrek goed. “Het oponthoud hoefde wel niet.”

Verbeterpunten

Ondanks alles op hun pad vat Zeegelaar de trip als volgt samen: “een zeer prettige tijd en een ontzettend leerrijke ervaring voor Livo met een enerverende beleving wat de Braziliaanse organisatie betreft”.

Wat het toernooi zelf betrof, is Getrouw van mening dat het programma flexibeler mocht. “Ze moesten Yelyco bijvoorbeeld in de halve finale en finale eerder laten spelen (Suriname speelde in beide gevallen de laatste wedstrijd, … red.). Maar het niveau van het evenement was uitstekend.”

Pluspunten voor zijn club zijn geweest teambuilding en het zichtbaar worden van zwakke onderdelen. “Personages zijn in wedstrijdsituaties en andere sociale momenten zichtbaar geworden, waardoor er gericht kan worden gevormd en getraind. We moeten gewoon blijven meedoen, maar dan met een betere planning van de reis en het verblijf”, aldus Getrouw.

Zeegelaar is van mening dat Livo als team nader naar elkaar toe is gegroeid. “We hebben leren verdragen van elkaar, onze sterke en zwakke punten als mens, maar ook als speler, beter kunnen inzien. We hebben een enorm leuke tijd samen gehad en hopen deze band voor lange tijd te behouden.” De Livo-coach meent ook heel veel te hebben geleerd “om voorbereid en niet bang te zijn om voor zichzelf op te komen daar waar ons onrecht wordt aangedaan.

Indien Livo in de toekomst wederom zo een uitnodiging krijgt, zullen we intern moeten analyseren wat de voordelen zullen en kunnen zijn, onze vorige ervaring meenemende, en dan een besluit nemen. Wat wel vast staat, is dat het team van Livo dat is afgereisd absoluut niet staat te springen om via de weg Boa Vista te bezoeken.” Hij krijgt bijval van Getrouw: “De route was moordend.”

De uitnodiging voor het toernooi in Boa Vista is via de Guyana Volleyball Federation binnengekomen met als achterliggende gedachte een sportieve vriendschap op te bouwen tussen clubs uit Suriname, Guyana en Brazilië.

De organisatie lag in handen van de Roraima Federation, die zowel in Guyana als in eigen land voor transport, voeding en accommodatie zou zorgen. De Guyanese fysiotherapeut Kelly Coonjah heeft vrijwillig haar medewerking verleend om geblesseerde spelers van de Surinaamse clubs op te lappen.