GANGA / Sharda Ganga
Deze week was ik weer eens blij dat ik geen televisie heb. Dat klopt niet helemaal. Ik heb wel een televisie, nota bene een ‘Smart-TV’, want dat moet je hebben, werd mij van alle kanten aanbevolen. Mijn vorige televisie had ik weggegeven, omdat ik toch geen goede ontvangst had en eigenlijk nauwelijks naar televisie keek. Het nieuws volgde ik via de laptop en dat was genoeg.
Ik had niet het gevoel dat ik iets miste en in de loop der jaren is mijn incasseringsvermogen, als het gaat om menselijk leed, steeds minder geworden. Hongersnoden, natuurrampen, verdrinkende vluchtelingen, ontvoerde meisjes … het is voor mij beter behapbaar als ik erover lees, zonder geluid en zonder bewegend beeld.
“Het vraagstuk van Israël en Palestina is één van de vraagstukken waar het moeilijk kiezen lijkt: wie heeft het morele gelijk?”
Toen brak de oorlog in Ukraïne uit en ik haastte me om een televisie te kopen. Dit zou weleens enorme gevolgen kunnen hebben voor de wereld en dus ook voor ons hier in Suriname Het was dan wel slim om het allemaal wat beter te volgen. Smart televisie gekocht, ingeplugd en er gebeurde niets. Dat was het moment dat ik leerde dat smart televisie niet betekende dat je geen antenne meer nodig had. Dat vond ik dan weer teveel gedoe en het nieuws over de oorlog in Ukraïne kon ik ook nu weer gewoon op de normale manier volgen.
De afgelopen dagen hoefde ik daarom niet te worden ondergedompeld in de gruwelijke realiteit van de oorlog in het Midden-Oosten. Dat kwam ook omdat mijn schema zo overvol was dat ik nauwelijks het nieuws kon volgen. Daar ben ik dankbaar voor. Als je verschrikkingen pas na twee of drie dagen beseft, is het ergste al geweest. Er is meer duidelijkheid, er is iets meer afstand.
De vraag dringt zich langzaam op: is er ooit een dag in mijn leven geweest dat er geen oorlog was ergens op deze aarde? Is er ooit een dag geweest, sinds mensen zich organiseerden in groepen, in stammen, in clubjes, in koninkrijkjes, in staten, dat er vrede is geweest tussen alle groepen? Ik denk het niet.
Dat stemt niet hoopvol, maar aan de andere kant leven er, volgens mij, wel steeds meer mensen in redelijke staat van vrede. Net zoals de armoede in de wereld in 2023 vergeleken met pakweg dertig jaar geleden toch behoorlijk is afgenomen. Wat niet betekent dat we daar dan tevreden over moeten zijn.
Het vraagstuk van Israël en Palestina is één van de vraagstukken waar het moeilijk kiezen lijkt: wie heeft het morele gelijk? Dan denk ik, hoe ik me zou voelen als er steeds stukjes van je land worden bezet; of zie ik van die statistieken: het aantal dodelijke slachtoffers van het conflict tussen Israël en Palestina tussen 2008 en 2020: 2.560 Palestijnen, 251 Israëli’s. Vervolgens lees ik hoe Israëlische concertgangers worden afgeslacht, om dan weer verdwaasde Palestijnse kinderen te zien rondlopen in platgebombardeerde steden. Ik realiseer me dat het nieuws me hoe dan ook vindt, met of zonder smart televisie.
Waar gaat deze column over, vraagt u zich nu waarschijnlijk af. Ik weet het ook niet. Het is gewoon een neerpennen van mijn moedeloosheid. Maar ook van het besef dat, vergeleken met anderen, wij het zo slecht nog niet hebben hier. Maar ook dat dit geenszins betekent dat ik denk dat we het goed doen hier. Integendeel. Juist omdat we eigenlijk zoveel hebben dat in ons voordeel zou moeten werken, is het bijna een morele verplichting naar de rest van de mensheid die het veel slechter heeft getroffen, om een samenleving te maken die werkelijk vreedzaam en verdraagzaam is, waarin iedereen een menswaardig en beschermd bestaan kan leiden, met mensen die elkaar respecteren, ook al verschillen ze hemelsbreed op vele vlakken. Een mens is soms gewoon mismoedig.
gangadwt@gmail.com