DE KANS DAT de jarenlange droom van Suriname om deel te nemen aan het eindtoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal wordt gerealiseerd, wordt door president Santokhi groot geacht. Hij baseert zijn optimisme op het feit dat van de zes landen die Concacaf mag afvaardigen al drie sterke voor Suriname zijn ‘uitgevallen’ voor de voorronden. Dat zijn Canada, Mexico en de Verenigde Staten van Amerika. Ze zijn als gezamenlijke organistoren van het wk van 2026 namelijk automatisch geplaatst voor het eindtoernooi.

Het mag dan wel zo zijn dat deze drie Concacaf topvoetballanden zijn vrijgesteld van de voorronden, maar waar de president aan voorbijgaat is dat er nog 26 andere landen zijn die voor de resterende drie plaatsen van het Caribisch Gebied en Midden- en Zuid-Amerika moeten strijden. Rekening mee houdend dat Suriname op de ranglijst van de Concacaf met 29 landen zestiende staat, mag het wel duidelijk zijn dat het geen makkie wordt om ons te plaatsen.

Terecht benadrukt het staatshoofd het belang van een goede voorbereiding waar nu al mee moet worden begonnen. Hij heeft in dit verband gesproken van een uitvoerbaar strategisch plan. En hier heeft het tot nu toe aan ontbroken bij de SVB.

De voetbalbond en voetballiefhebbers moeten zich niet blindstaren op het optimisme van de president, maar zich er rekenschap van geven dat er nog een lange weg te gaan is met veel oneffenheden en obstakels. Jaren is geprobeerd een nationale voetbalselectie op de been te brengen die zich kan meten met in elk geval de regio. Het is enige tijd goed gegaan, maar al jaren is Suriname bijna het lachertje binnen de Concacaf. De vernederende uitslagen – recent nog – spreken boekdelen.

De SVB had geprobeerd om met voetballers in het buitenland met Surinaamse roots een nieuw begin te maken, maar het lijkt erop dat Natio steeds verder terugvalt. Dat het diasporaproject geen succes is tot nu toe staat buiten kijf en – wij zeggen het voor de zoveelste keer – dat een eerlijke analyse hiervan noodzakelijk is. De vraag is of met dit experiment verder moet worden gegaan.

Aan de andere kant kan men zich afvragen of er een alternatief is, want hoe bitter het ook klinkt, het niveau van de lokale spelers is ver onder de maat. Is er wel een trainer die erin kan slagen om Suriname met of zonder diasporaspelers succesvol te loodsen door de voorronden en eventueel play-offs op weg naar het WK?  Er is vaak geschreven dat de overheid haar taak voor (financiële) ondersteuning van de sport niet of niet naar behoren uitvoert, maar de vraag is ook of geld alleen het probleem is.

Gelet op de aanpak van het voetbal door twee SVB-besturen Krishnadath mag geconcludeerd worden dat deze bestuurders gewogen maar te licht bevonden zijn. Bestuurders worden niet gekozen om een statusfunctie, maar om daadwerkelijk ontwikkeling te brengen. Hopelijk dat de president met zijn uitspraken de SVB-bestuurders heeft wakker geschud om eindelijk af te stappen van hun eigenzinnige en arrogante houding en dat ze inzien dat zij het niet kunnen.