Het is een bekend gezegde in Suriname: “Leri no e pur dong,” wat betekent dat iemand over veel kennis mag beschikken of veel gestudeerd mag hebben, maar dat maakt die persoon nog niet per se de slimste. De afgelopen tijd hebben we opnieuw ervaren hoe waar deze uitdrukking kan zijn, vooral als het gaat om functionarissen binnen de regering. We zouden de titel van dit artikel net zo goed “De onkunde van de kunde” kunnen noemen, omdat het in dit geval gaat om mannen die bekendstaan om hun expertise, ervaring en kennis, maar toch laten zien dat die hen soms in de steek laten, resulterend in onbekwaamheid, klungelig handelen en ondoordachte uitspraken.

Laten we bijvoorbeeld minister Riad Nurmohamed van Openbare Werken nemen, die zich liet ontvallen dat het volk gestraft moet worden voor het maken van verkeerde keuzes, en dat dit de reden is waarom het afval niet wordt opgehaald. Vervolgens brabbelde hij een onsamenhangende mening over de acties van afnemers van de vuilophaaldienst, namelijk dat het afval dat blijft liggen niet zal bederven omdat kip duur is en mensen daarom geen organisch materiaal in hun vuilniszakken zouden hebben.

Dan hebben we zijn collega van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, die voordat hij minister werd, zich niet diplomatiek uitliet door te beweren dat vooral Hindostanen voor ontwikkeling in Suriname kunnen zorgen. En laten we minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, Internationaal Zakendoen en Internationale Samenwerking (BIBIS) niet vergeten, die herhaaldelijk op het verkeerde spoor is beland als het gaat om het buitenlands beleid.

Opmerkelijk genoeg zijn dit juist de drie mannen die in het middelpunt van de soap rond de bouw van de DNA-vergaderzaal staan. Het lijkt erop dat ze de bal naar elkaar doorspelen en tegelijkertijd hun hoofd in het zand steken. Nurmohamed verkondigde dat het beleid vanuit Suriname wordt bepaald en niet andersom, verwijzend naar Unesco, wiens voorschriften ook voor Suriname gelden met betrekking tot het behoud van de historische binnenstad van Paramaribo.

Vervolgens liet minister Gracia Emanuël van Onderwijs en Cultuur via de Communicatiedienst Suriname weten dat de bouw van de vergaderzaal per direct was stopgezet, om vervolgens de bal weer naar Nurmohamed door te spelen toen de oppositie bewijs leverde dat de bouwwerkzaamheden gewoon doorgingen. Ze beweerde dat er een technisch probleem was met onmiddellijke stopzetting.

Terwijl deze twee bewindslieden proberen het regeringsbesluit om de vergaderzaal naar eigen inzicht te bouwen op allerlei manieren te rechtvaardigen, kijkt Ramdin de andere kant op. De minister die beweert dat de bilaterale relaties met andere landen en internationale organisaties zijn verbeterd sinds de huidige regering aantrad, heeft tot nu toe nooit de uitspraken van Nurmohamed veroordeeld.

Vraagt Ramdin zich niet af of Unesco zich gedesavoueerd voelt door de toon die vanuit Suriname wordt aangeslagen? Of beschouwt hij Unesco als een internationale VN-organisatie die zich met haar eigen zaken moet bemoeien? Hoe wil Ramdin Suriname presenteren aan andere organisaties die positief staan tegenover de richtlijnen van Unesco?

Ramdin heeft toegegeven dat zijn ministerie last heeft van de bouwwerkzaamheden en niet langer parkeerruimte heeft. Dit roept vragen op over hoe de communicatie intern is verlopen. Het is duidelijk dat dit besluit meer door onbekwaamheid dan door expertise is ingegeven, en dat men dacht een prestatie neer te zetten ongeacht het negatieve advies van deskundige organisaties.

Als alle feiten rond deze situatie nog niet tot een soap waren gemaakt, dan is dat nu wel het geval met het welles-nietes spel over het stopzetten van de werkzaamheden. Het lijkt erop dat de onkunde van de kunde heeft gezegevierd in deze kwestie.