Begin dit jaar ondernam het staatshoofd van de Republiek Suriname na de rellen van 17 februari stappen om een pre-dialoog op te starten, met als uiteindelijk doel het opzetten van een Nationale Dialoog. Uit meer dan honderd gesprekken die werden gevoerd, kwamen enkele belangrijke thema’s naar voren, zoals de groeiende frustratie van het volk over het gevoerde wanbeleid en de noodzaak om de beleidsprioriteiten anders te definiëren. Dit proces had tot doel te begrijpen hoe dingen anders konden. Opvallend was dat het zogenaamde ‘dreamteam’ van ministers en adviseurs er niet in slaagde om deze inzichten helder te articuleren voor het staatshoofd voordat hij het proces startte.

Het bleek dat het staatshoofd meer dan twee en een half jaar nodig had om te realiseren dat er tal van belangrijke gesprekspartners en stakeholders binnen de landsgrenzen waren. De resultaten van deze gesprekken resulteerden in een plan van aanpak waar budget voor was vrijgemaakt. Dit plan bevatte acties die het proces naar de Nationale Dialoog zouden bevorderen.

Helaas is nu bekend geworden dat de Nationale Dialoog niet zal doorgaan. Het staatshoofd lijkt zich bewust te zijn van de potentiële obstakels en is wellicht terughoudend om confronterende en pijnlijke gesprekken aan te gaan met alle betrokken partijen. Het afblazen van de Nationale Dialoog is teleurstellend, gezien de inspanningen, tijd en middelen die aan dit proces zijn besteed. Dit kan worden gezien als een gebrek aan toewijding jegens alle gesprekspartners en de samenleving als geheel.

De vraag die opkomt, is of het staatshoofd te snel de handdoek in de ring gooit. Zou een andere persoon niet moeten worden belast met de coördinatie van dit proces als bruggenbouwer? In eerdere interviews had ik al benadrukt dat het staatshoofd zelf geen leidende rol moest spelen in dit proces, vanwege mogelijke belangenconflicten en een gebrek aan vertrouwen van diverse groepen in de samenleving. In mijn optiek had een onafhankelijk, integer, en deskundig persoon het gehele proces van de Nationale Dialoog moeten voorzitten.

Dat het staatshoofd de uitkomsten van de pre-dialoog nu overlaat aan een coördinatiebureau voor implementatie getuigt van een zekere mate van afschuiving van verantwoordelijkheid. Bovendien wordt de directeur van dit bureau medeverantwoordelijk geacht voor de mislukking, aangezien zij als adviseur van de president en dirigent van diverse staatscommissies eerder betrokken was bij deze kwesties. Haar gebrek aan vooruitziendheid en invloed heeft dit fiasco niet kunnen voorkomen en heeft Suriname ook internationaal in een kwaad daglicht gesteld.

Het roept ook vragen op over de effectiviteit van een bureau dat er niet in slaagde resultaten te boeken, terwijl de hoogste autoriteit van het land betrokken was. Dit is opnieuw een voorbeeld van ondoordacht en ad hoc handelen van de regering, waar zaken niet goed werden voorbereid en aangepakt.

Dit betekent dat een unieke kans voor Suriname om de dialoog aan te gaan met alle belanghebbenden, zowel binnen als buiten de politiek, nu verloren lijkt te gaan. Het is een teleurstellende wending in het streven naar nationale verzoening en vernieuwing. De vraag blijft of de regering de volledige complexiteit en urgentie van de uitdagingen begrijpt en of zij wellicht opnieuw in het duister tast bij het nemen van belangrijke beleidsbeslissingen.

Dit alles brengt ons tot de slotsom dat er meer diepgaand denken, betere planning en effectievere communicatie nodig zijn om dergelijke belangrijke processen tot een goed einde te brengen. Het afblazen van de Nationale Dialoog is een gemiste kans voor de gehele natie en een duidelijk teken van de behoefte aan verbeteringen in het besluitvormingsproces van de regering.