POLITIEKE INTRIGES, GEDESILLUSIONEERDE vrijwilligers en een dikke saus verkiezingshaast zijn er de oorzaak van dat Streekziekenhuis Atjoni pas dit weekend officieel de deuren kon openen. De plannen voor het ziekenhuis liggen er namelijk al sinds 2018. Mariska van Heijdoorn die al sinds 2015 als vrijwilliger in Nederland de medische sector voorzag van tropenartsen, kwam met het idee. “Ik wil het doen voor de mensen van het binnenland, ik zorg voor de tekening en de donoren”, liet de onderneemster in de gezondheidszorg weten.
Ze hield woord en zorgde voor alles, ook de donor was al gereed. Het enige dat Antoine Elias, voormalig minister van Volksgezondheid, en in het verlengde daarvan de regering-Bouterse/Adhin moest doen, was een exploitatieplan maken. Dat kwam niet en op de één of andere – voor Van Heijdoorn onbekende manier – werd plots en in alle haast een op haar ontwerp gelijkend ziekenhuis opgezet. Dat leverde snel en kort succes in 2020 het verkiezingsjaar, maar de ontbrekende exploitatiebegroting liet zich gevoelen en alles wat mis kon gaan, ging ook gewoon mis.
Wat absoluut een pluimpje verdient zijn de verpleegkundigen, onder wie Conchita Hardewijk, die ondanks minder goede omstandigheden toch ervoor kiezen om het werk te doen
Nu in 2023 is het ziekenhuis eigenlijk voor de tweede keer open en niemand die nog even haar naam noemt. Zo gaat dit land om met diasporakennis. Het ziekenhuis staat er intussen en het zal de bewoners een groot voordeel opleveren. De zorg in het binnenland is ook door vertrek van de vele Cubaanse artsen op een zeer laag pitje komen staan. De Medische Zending Primary Health Care doet haar best en verricht eigenlijk wonderen met de minimale middelen die ze heeft. Ze heeft ook een tekort aan gezondheidsassistenten, want ook die trekken weg.
Wat absoluut een pluimpje verdient zijn de verpleegkundigen, onder wie Conchita Hardewijk die ondanks minder goede omstandigheden toch ervoor kiezen om het werk te doen. Daar moet er oor naar en waardering voor zijn. Het is dan ook de taak van de regering om ervoor te zorgen dat binnen afzienbare tijd de voorzieningen voor deze verpleegkundigen in orde komen.
Suriname heeft een dringende herziening nodig van zijn visie op gezondheids- en ziekenhuizenzorg. Paramaribo heeft meer ziekenhuizen dan efficiënt kunnen worden gedraaid en in het achterland is er één. Niet elk district hoeft per se een ziekenhuis, maar er moet wel worden nagedacht over wat te doen met de medische voorzieningen in het verre binnenland en dat relativeren aan wat er in het hele land aan faciliteiten zijn. De regering zou moeten nadenken hoe het ook qua gezondheid ruimtelijk in te richten. Nu is vrijwel alleen de kustvlakte in het vizier. En daar kunnen niet eens alle (gezondheidsproblemen) worden opgelost.