ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
We zitten in een moeilijke tijd. Alles om ons heen duidt erop. Als een oma, Madea-stijl, met een ongedekt wapen have en goed moet verdedigen, weten we hoe laat het is. Maar de tijd wordt niet alleen gekenmerkt door het rovers gilde. Tegenwoordig moet je als consument een radarantenne hebben om alert te zijn voor strapatsen van dienstverleners. Zoals die monteurs die meer van je auto afhalen dan erop zetten. Of handelszaken die herstelde goederen verkopen als nieuw.
Het lijkt erop alsof iedereen is verworden tot een soort halve dief of oplichter. In de financiële overlevingsstrijd lijken principes het onderspit te delven. Gelukkig, soms zijn die er nog. Woensdagmorgen moest ik noodgedwongen een tussenstop maken bij de opticiën aan de Wilhelminastraat. Die ene die stijl meevoert in de naam.
Er zijn nog principes, ook al is het een schaars goed geworden. Die constatering moest me even van het hart
De nacht tevoren was ik met mijn bril op in slaap gevallen en het resultaat was dat het montuur mijn hoofd in een soort jiujitsu greep hield. Ik moest naar de oil and gas-conferentie van Staatsolie, dus maakte ik een snelle tussenstop om het montuur te rechten. Aldaar kwamen de medewerkster en ik al snel tot de conclusie dat ik, gezien het aantal jaren dat ik deze bril op heb, het tijd is voor een nieuwe. De krasjes op de glazen geven ook weinig andere opties. Een nieuw montuur was snel gevonden en na een selfie naar het thuisfront stond de keus vast.
Soms weet ik meer dan goed voor mij is en ging ik ervan uit dat simpelweg dezelfde sterkte glazen op het nieuwe montuur het wel zou doen. Echter, de medewerkster stond erop dat ik een oogmeting zou doen. Die tijd had ik niet, dus dat werd uitgesteld tot zaterdag.
Zaterdag stapte ik gewapend met pinpas de zaak binnen. Ik was ready. Zij echter ook. En ik moest dus door dat metingsproces. U kent dat wel. Lens in en uit en steeds de vraag of je goed ziet. Het ging maar door. Op een bepaald moment staarde de mevrouw mij diep in de ogen aan. Ik staarde terug.
Haar blik voorspelde niet veel goeds. “Even hoor meneer Rozenblad” en ze liep weg. Ze kwam terug met een collega die, naar achteraf bleek, wat meer ervaring heeft. En we gingen weer door het proces. Na verloop van tijd kwam het blunt eruit: “Meneer Rozenblad, we gaan die bril NIET voor u maken”.
En ze legde uit in welke staat mijn ogen verkeren. “U moet eerst naar de oogarts”, luidde het oordeel. Ik sputterde wat tegen, aanvoerend dat het huidige montuur er niet meer uitziet, maar het hielp niet. “We willen uw geld niet. Althans niet nu”, klonk het lachend. “We kunnen het maken, maar hebben u dan niet geholpen, want u gaat niets hebben aan die nieuwe bril.”
Het ging om meer dan zestienduizend SRD. Wetend dat bij verkoopplekken de verkoper ook een commissie krijgt, vroeg ik mij af hoeveel commissie de dames door hun vingers lieten glippen. En dat bij een klant van wie het vel gemakkelijk over zijn oren getrokken kon worden.
Kijk, daar is principe voor nodig. Ik liep de zaak uit, mij realiserend dat het kennelijk niet allemaal verloren is. Er zijn nog principes, ook al is het een schaars goed geworden. Die constatering moest me even van het hart. En nu snel naar de oogarts om mijn ogen te laten laseren.