De groeiende specialisatie van Latijns-Amerikaanse export naar China, met de nadruk op olie en mijnbouw, baart zorgen volgens een recent rapport van de Economische Commissie voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied (Eclac) van de Verenigde Naties. De Eclac heeft haar bezorgdheid geuit over de ontwikkeling en benadrukt dat de toekomst van bepaalde basisproducten, zoals olie, in gevaar zou kunnen komen naarmate China vordert in zijn streven om de energiesector te decarboniseren. De handel tussen Latijns-Amerika en China is explosief gestegen, van ongeveer 14 miljard dollar in 2000 tot bijna 500 miljard dollar vorig jaar, maar deze groei was voornamelijk te danken aan een beperkt aantal grondstoffen.

Het rapport benadrukt echter dat de relatie tussen Latijns-Amerika en China een gemengd beeld vertoont, waarbij de export van grondstoffen zoals koper en lithium, die steeds meer gevraagd worden voor elektrische voertuigen, een impuls zou kunnen krijgen. Chili en Peru, als de twee grootste koperproducenten ter wereld, spelen hierin een belangrijke rol, terwijl Zuid-Amerika ook de thuisbasis is van de zogenaamde “Lithiumdriehoek,” bestaande uit Chili, Argentinië en Bolivia.

Naast grondstoffen vormt de landbouw en veeteelt een aanzienlijk deel (20%) van de Latijns-Amerikaanse export naar China. Sojabonen en rundvlees zijn hierin prominent vertegenwoordigd. De industrie speelt een cruciale rol in het stimuleren van de handel tussen de twee regio’s op korte termijn. Volgens Eclac heeft Latijns-Amerika, met zijn overvloedige natuurlijke hulpbronnen en waterreserves, de comparatieve voordelen om China te voorzien van voedzaam, veilig en hoogwaardig voedsel.

Eclac voegt eraan toe dat de regio een cruciale rol zou kunnen spelen in het voeden van China, vooral nu de handelsspanningen met de Verenigde Staten toenemen en de oorlog in Oekraïne de toeleveringsketens verstoort. China is de afgelopen jaren steeds meer verstedelijkt en is sinds 2004 een netto-importeur van voedsel. Het is al afhankelijk van Latijns-Amerika, met name Brazilië, voor de import van goederen zoals rietsuiker, sojaolie, kersen, garnalen en bevroren rundvlees.

De groeiende invloed van China op de Latijns-Amerikaanse markten heeft echter niet alleen positieve gevolgen gehad. Eclac merkt op dat deze groei, vooral in de productiesector, enkele tegenstrijdige effecten heeft gehad. Hoewel huishoudens in Latijns-Amerika nu betere toegang hebben tot industriële goederen, heeft dit ook geleid tot aanzienlijke verdringing van regionale producties, wat de lokale industrie en werkgelegenheid schaadt.

De complexe relatie tussen Latijns-Amerika en China benadrukt de noodzaak van evenwichtige benaderingen en strategieën om ervoor te zorgen dat de voordelen van de handel en economische samenwerking voor beide zijden opwegen tegen de mogelijke negatieve gevolgen. Het rapport van Eclac onderstreept dat de toekomstige ontwikkelingen in deze handelsrelatie van groot belang zijn, niet alleen voor de betrokken regio’s, maar ook voor de wereldwijde discussie over internationale handel en economische betrekkingen. Het biedt een herinnering aan de complexiteit van mondiale economische dynamiek en de noodzaak van doordachte besluitvorming in een steeds veranderende wereld. De toenemende specialisatie van Latijns-Amerikaanse export naar China, met de nadruk op olie en mijnbouw, baart zorgen volgens een recent rapport van de Economische Commissie voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied (Eclac) van de Verenigde Naties. De Eclac heeft haar bezorgdheid geuit over de ontwikkeling en benadrukt dat de toekomst van bepaalde basisproducten, zoals olie, in gevaar zou kunnen komen naarmate China vordert in zijn streven om de energiesector te decarboniseren. De handel tussen Latijns-Amerika en China is explosief gestegen, van ongeveer 14 miljard dollar in 2000 tot bijna 500 miljard dollar vorig jaar, maar deze groei was voornamelijk te danken aan een beperkt aantal grondstoffen.

Het rapport benadrukt echter dat de relatie tussen Latijns-Amerika en China een gemengd beeld vertoont, waarbij de export van grondstoffen zoals koper en lithium, die steeds meer gevraagd worden voor elektrische voertuigen, een impuls zou kunnen krijgen. Chili en Peru, als de twee grootste koperproducenten ter wereld, spelen hierin een belangrijke rol, terwijl Zuid-Amerika ook de thuisbasis is van de zogenaamde “Lithiumdriehoek,” bestaande uit Chili, Argentinië en Bolivia.

Naast grondstoffen vormt de landbouw en veeteelt een aanzienlijk deel (20%) van de Latijns-Amerikaanse export naar China. Sojabonen en rundvlees zijn hierin prominent vertegenwoordigd. De industrie speelt een cruciale rol in het stimuleren van de handel tussen de twee regio’s op korte termijn. Volgens Eclac heeft Latijns-Amerika, met zijn overvloedige natuurlijke hulpbronnen en waterreserves, de comparatieve voordelen om China te voorzien van voedzaam, veilig en hoogwaardig voedsel.

Eclac voegt eraan toe dat de regio een cruciale rol zou kunnen spelen in het voeden van China, vooral nu de handelsspanningen met de Verenigde Staten toenemen en de oorlog in Oekraïne de toeleveringsketens verstoort. China is de afgelopen jaren steeds meer verstedelijkt en is sinds 2004 een netto-importeur van voedsel. Het is al afhankelijk van Latijns-Amerika, met name Brazilië, voor de import van goederen zoals rietsuiker, sojaolie, kersen, garnalen en bevroren rundvlees.

De groeiende invloed van China op de Latijns-Amerikaanse markten heeft echter niet alleen positieve gevolgen gehad. Eclac merkt op dat deze groei, vooral in de productiesector, enkele tegenstrijdige effecten heeft gehad. Hoewel huishoudens in Latijns-Amerika nu betere toegang hebben tot industriële goederen, heeft dit ook geleid tot aanzienlijke verdringing van regionale producties, wat de lokale industrie en werkgelegenheid schaadt.

De complexe relatie tussen Latijns-Amerika en China benadrukt de noodzaak van evenwichtige benaderingen en strategieën om ervoor te zorgen dat de voordelen van de handel en economische samenwerking voor beide zijden opwegen tegen de mogelijke negatieve gevolgen. Het rapport van Eclac onderstreept dat de toekomstige ontwikkelingen in deze handelsrelatie van groot belang zijn, niet alleen voor de betrokken regio’s, maar ook voor de wereldwijde discussie over internationale handel en economische betrekkingen. Het biedt een herinnering aan de complexiteit van mondiale economische dynamiek en de noodzaak van doordachte besluitvorming in een steeds veranderende wereld.