In het politieke landschap van Suriname heeft elke regering die de verantwoordelijkheid draagt voor vijf jaar haar eigen politieke visie en missie, gericht op het bevorderen van de algemene ontwikkeling van het geliefde land, Mama Sranan. Terugkijkend zien we bijvoorbeeld dat Venetiaan zich toelegde op het handhaven van een stabiele economie, een begrip dat nu, meer dan ooit, dieper geworteld lijkt in het begrip van de Surinamers.

Bouterse daarentegen had een bredere focus, namelijk het integraal ontwikkelen van Suriname. Zijn aanpak omvatte het aanpakken van de woningnood, het brengen van elektriciteit naar afgelegen gebieden, en over het algemeen het stimuleren van natievorming. Hoewel er verworvenheden waren, blijft een erfenis van aanzienlijke schulden niet onbenoemd.

Met de huidige president, Santokhi, die al drie jaar aan de macht is, lijkt het echter een uitdaging te zijn om een duidelijke lijn in zijn missie en visie voor Suriname te ontwaren. Wat ooit een streven was naar algemene ontwikkeling voor iedereen lijkt nu uiteen te vallen tot een selectieve aangelegenheid. Het beleid lijkt wazig, niet vatbaar voor kritiek en doordrongen van rancune.

Er zijn ook specifieke vraagtekens bij enkele van zijn initiatieven. Hoe wil hij bijvoorbeeld een brug naar Guyana bouwen terwijl het Tigri-conflict nog niet is opgelost? Waarom wordt informatie over een met staatsmiddelen gefinancierde brug geheimgehouden voor de Surinamers? Waarom begrijpt Santokhi niet dat het wellicht verstandiger zou zijn om eerst een brug over de Surinamerivier te bouwen om de ontsluiting van Commewijne te verbeteren?

Opvallend is ook zijn beslissing om grondconversie door te drukken zonder het parlement, de DNA, te raadplegen. Dit roept vragen op over democratische processen en het negeren van de stem van het volk. Om hier duidelijkheid over te krijgen, daagt een burger, Rashly Resida, de president uit om een referendum te houden over zowel grondconversie als de brug naar Guyana.

De kwestie van grondverdeling lijkt nog meer vragen op te roepen. Waarom is het uitgeven van grond in Pikin Saron acceptabel, terwijl het in Nickerie dat niet lijkt te zijn? Deze schijnbare willekeur voedt de verwarring onder de Surinamers, en het gebrek aan transparantie leidt tot meer wantrouwen.

Het bouwen zonder waterpas lijkt een metafoor te zijn voor het gebrek aan balans in het beleid, wat mogelijk heeft bijgedragen aan het oplaaien van racisme. Als een suggestie om weer richting te geven aan de koers, wordt symbolisch een morele waterpas geschonken aan de president als een kompas voor zijn resterende regeerperiode. Het is een uitnodiging tot meer transparantie, participatie en begrip, en het symboliseert de roep van een burger om betrokken te worden bij de besluitvorming die de toekomst van Suriname vormgeeft.

Bron: Starnieuws