ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
O ja. Waar waren we ook alweer? Ik dacht bij het in kaart brengen van de “zwembaden” in het achterland en het vaststellen of er nou wel of geen contaminatie heeft plaatsgevonden van het water in het stuwmeer. Er zou worden gezocht naar de gezonken zakken met inhoud. En waren voorlopig alle goud activiteiten waar er cyanide-achtige stoffen werden gebruikt stopgezet. En o ja, deze week zou verslag worden gedaan aan de assemblee.
Nu hebben we in verband met 150 jaar Hindostaanse Immigratie even president Murmu op bezoek, maar ik neem aan dat vóór haar bezoek er voldoende werk is verzet. En trouwens ook tijdens haar bezoek, want die hoge mevrouw gaat niet in het achterland en de werkarmen van de overheid kunnen dus gewoon hun werk voortzetten.
Daarom heb ik er geen twijfels over dat zij Chan het hemd – of beter gezegd de jas – van het lijf zullen vragen over zijn uitspraak dat er een plan is voor het uitfaseren van ook kwikgebruik
Het is even nadenken, ja. Want onze aandacht werd totaal bevangen door de staatsgevaarlijkheid van een mevrouw die even het zwijgen moest worden opgelegd. Nu ze, al dan niet ingefluisterd door ‘Kaw Tere’, vrijwillig het land heeft verlaten, is er niets meer dat onze aandacht afhoudt van het werkelijke probleem.
Hoezeer ik onderdeel ben van de nationale verontwaardiging over wat haar ten deel is gevallen, is eerlijk gezegd, die gevaarlijke mevrouw slechts een afgeleide van het werkelijke probleem. En dat wordt niet zo gemakkelijk opgelost als het wegzetten van die mevrouw. Ik durf te hopen dat de overheid zoveel werk heeft verzet dat ze niet langer gevaarlijk hoeft te doen.
In mijn positieve bui is ergens het vermoeden dat toen Kaw Tere haar bezocht en haar, zoals ze zei, aangaf dat zij voor hem geen gevaar is, hij haar ook influisterde dat hij het werkelijke gevaar aan het aanpakken is. Misschien dat zij daarom de smile op haar gezicht had bij haar vertrek. Mogelijk weet zij iets dat wij niet weten en is ze vertrokken met het gevoel dat haar offer niet voor niets is geweest.
Weet je? Dus die soort positieve gevoelens durf ik te hebben over deze hele kwestie. Gevoelens dat het werkelijke gevaar eens een keer wordt aangepakt. En dan doel ik niet alleen op het cyanide probleem. Gezien de manier waarop in de assemblee op de zaak werd gesprongen, zegt mijn optimisme dat het de leden niet ging om politiek opportunisme, maar het besef dat we nu het toppunt van milieuvernietiging hebben bereikt.
Daarom heb ik er geen twijfels over dat zij Chan het hemd – of beter gezegd jas – van het lijf zullen vragen over zijn uitspraak dat er een plan is voor het uitfaseren van ook kwikgebruik. Want het bleef bij die opmerking. Geen stappenplan en geen tijdslijn. Vol spanning wacht ik de vergadering af, waarin net als eerder eensgezindheid wordt getoond. Dat kunnen we eindelijk een keer fundamenteel afrekenen met het werkelijke staatsgevaar.
roziegeur@gmail.com