HET IS VOOR vele arbeiders in de wereld en in Suriname een bittere Arbeidersdag geweest op 1 mei. De Internationale Arbeidsorganisatie ILO laat weten dat de wereld de belofte om na Covid-19 een sociaalrechtvaardigere wereld op te bouwen nog niet heeft waargemaakt.

Zeer pijnlijk is dat voor vooral de verpleegkundigen in Suriname. Na lange uren gemaakt te hebben en veel risico’s gelopen te hebben tijdens de twee jaar durende Covid-19 pandemie, worden ze nu behandeld als ‘strondliners’ vinden ze zelf. Er is vanuit de overheid vrijwel geen aandacht voor hun hulproep, getuigen het feit dat ze op de eerste van de maand nog steeds geen salaris hebben ontvangen.

Hoewel het lijkt alsof ze door deze behandeling kiezen voor de ‘gemakkelijke weg’ naar het buitenland is daarmee niet meegenomen de emotionele aanslag op hen omdat zij have en goed vaak moeten achterlaten om in een vreemd land opnieuw te beginnen. Een beter financieel leven is niet alles, veel van hen doen het voor een betere toekomst voor hun kinderen.

Genoteerd moet worden dat veel van de arbeidersgilde werkt om een toekomst op te bouwen. Daarnaast om zichzelf te ontplooien en om een menswaardig bestaan te hebben. Dat zijn elementen die meegenomen worden bij het bevorderen van decent work.

In Suriname zien we dat deze elementen steeds minder onderdeel zijn van de motivatie om te gaan werken. Als gekeken wordt naar salarissen die aangeboden worden door delen van het bedrijfsleven zitten zelfs sommige managers gevaarlijk dichtbij de armoedegrens. Dit maakt dat de koopkracht van een groot deel van de samenleving zodanig slecht is dat de economie aan het inklappen is.

Aan de andere kant hebben bedrijven door deze lage koopkracht ook onvoldoende geld om salarisverhogingen en duurder wordende sociale voorzieningen te bekostigen. Daarmee lijkt de loon- en prijsspiraal te gaan veranderen in een vicieuze cirkel waar wordt uitgekeken naar de interventie van de overheid om de economie een impuls te geven.

Echter, na bijna drie jaar van regeren heeft Suriname nog geen investeringsvriendelijk klimaat. Dat en de corruptie in het land maken dat bonafide investeerders wegblijven en de kans op meer hoogwaardige banen niet toeneemt.

Lichtpunt is de launch van het productie kredietfonds waar ondernemers laagdrempelig en tegen een voordelige rente geld kunnen lenen om te ondernemen. Dat kan ervoor zorgen dat zelfredzaamheid gekanaliseerd wordt richting ondernemerschap. Ook de olie-industrie zou wanneer er eenmaal een definitief investeringsbesluit genomen is, een economische spin-off kunnen hebben.

Al met al weinig vrolijke noten voor de korte termijn, maar de situatie is niet uitzichtloos. Hopelijk dat de acties die gepland zijn voor vandaag meer perspectief opleveren voor de arbeidersklasse op zowel lang als kort termijn.