GANGA / Sharda Ganga

In Indonesië is er een legertje mensen dat gretig de sociale media afspeurt van ambtenaren en politieke ambtsdragers, hun familie en andere aanverwanten en figuren die om ze heen draaien, zoals planeten rond de zon.

Met arendsogen bekijken ze elk plaatje. Zien ze daar een Birkin-tas? Een glimp van een rode zool van een Louboutin pump, en is dat de motorkap van het laatste model Lexus, de band van een Rolex horloge? Dan begint hun pret. Als haviken storten ze zich erop, en rusten niet voor ze het object hebben geïdentificeerd en het prijskaartje gevonden. Dat prijskaartje wordt vervolgens bekendgemaakt, naast het officieel salaris van die persoon.  Verdien je als beleidsadviseur omgerekend 300 euro per maand, maar is daar een Rolex om je arm van 4000 euro en leun je tegen een sportauto van een ton? Interessant- verklaar nu even hoe je je dat kunt permitteren.

In Indonesië kom je niet vanzelfsprekend weg met verhalen dat je liefje je een lekkers heeft gegeven, dat je boezemvriend je heeft geholpen om goede investeringen te plegen, of dat je een fortuin hebt geërfd van oma. Het doopceel van liefje, boezemvriend en dode oma worden gelicht en gepubliceerd door die online speurders. Noch kun je vertellen dat je voor je veertigste op keurig verantwoorde en wettige, totaal ethische wijze een vastgoedmagnaat bent geworden met het salaris van een onderofficier.  Men zal dieken, en publiceren en vragen blijven stellen om het traject naar je rijkdom bloot te leggen. En al wat niet zuiver is, wordt benoemd.

Er zijn nogal wat verschillen tussen Suriname en Indonesië in dit opzicht. In Indonesië moeten publieke ambtsdragers jaarlijks hun bezittingen registreren. Een collectie peperdure speedboten of vier nieuwe huizen vallen dan snel op. Daar hebben wij hier de anticorruptiewet voor, maar helaas, die registratie is nog niet in praktijk gebracht, en volgens mij is er geen jaarlijkse plicht van melding, slechts aan het begin en het eind van de ambtstermijn. 

Wat mij keer op keer verbaast is hoe er door velen hier wordt gekeken naar mensen die demonstratief hun goede leven tentoonstellen, terwijl aan alles duidelijk is dat dat goede leven onmogelijk via wettelijke en ethische wegen verkregen kan zijn. Het zijn helden voor sommige mensen, en durf vooral geen kritische vragen te stellen over hoe zij aan hun kapitaal zijn gekomen. Het enige wat ze interesseert is: hoe kom ik ook zo snel mogelijk aan een collectie horloges die elk minstens vier ministeriele maandsalarissen kosten?

Er zijn in Indonesië ook al een paar gevallen van rijkdom tentoonstellende figuren die zijn aangepakt door hun werkgever. Belastingambtenaren met voorliefdes voor motorfietsen, douaniers met dochters die in haute couture truitjes paradeerden op Instagram- ze werden onderzocht, en er werden maatregelen getroffen. Er wordt grootschalig onderzoek naar corruptie gedaan, want het is tamelijk beschamend voor de regering. Hoe anders is het hier. 

Een regering die zich schaamt om de flagrante corruptie gepleegd door haar publieke functionarissen!  Ik hoop dat ik die dag mag meemaken.

gangadwt@gmail.com