Suriname wil het aantal luchtvaartovereenkomsten nog deze regeerperiode fors uitbreiden. Minister Albert Jubithana van Transport, Communicatie en Toerisme vliegt de wereld rond om daar afspraken over te maken. Welbeschouwd zal het land daar nauwelijks of geen voordeel aan hebben, zeker niet zolang niet aan andere belangrijke voorwaarden is voldaan om met opgeheven hoofd bij de rest van de wereld aan te sluiten. Dus Jubithana en de regering zitten volkomen onterecht met hun hoofd in de wolken.

Tekst Armand Snijders

Beeld CDS

Jubithana vloog vorig weekend naar de Verenigde Arabische Emiraten om daar met de regering een luchtvaartovereenkomst te tekenen, meldde de Communicatiedienst Suriname. Hij had ruim een jaar geleden al aangekondigd dat deze deal eraan zat te komen, evenals soortgelijke overeenkomsten met Rwanda, Kenia, Ghana, Colombia, Chili, het Verenigd Koninkrijk en Turkije. Deze deals zijn tot op heden nog altijd niet beklonken.

Uiteindelijk moeten al die inspanningen tot maar liefst dertig overeenkomsten leiden, terwijl deze regering er bij haar aantreden slechts dertien had aangetroffen. Jubithana en de regering hebben wel de ambities om Suriname op de rest van de wereld aan te sluiten, maar geen beleid om dat te realiseren. Ze hebben vooral geen benul wat ze daar precies mee willen bereiken.

Jubithana en de regering hebben wel de ambitie om Suriname op de rest van de wereld aan te sluiten, maar geen beleid om dat ook te realiseren

Volgens de bewindsman is het belangrijk dat door luchtvaartovereenkomsten aan te gaan, het voor Surinamers en buitenlanders vanuit de hele wereld mogelijk zal zijn om binnen een kortere tijd allerlei bestemmingen of Suriname te bereiken. Dat is een bewering die niet wordt onderbouwd met cijfers. Het verkorten van de reistijd heeft nauwelijks iets te maken met luchtvaartovereenkomsten.

Andere maatschappijen gaan bovendien niet op Suriname vliegen als er niet genoeg passagiers zijn. Een recent voorbeeld is American Airlines, die haar vluchten vanuit Miami naar Suriname begin dit jaar stopzette, na deze pas een jaar eerder te zijn begonnen.

Al snel kwamen de Amerikanen tot de conclusie dat het niet lucratief was om naar en van Paramaribo te vliegen. Te weinig mensen maakten er gebruik van, wat ook zou worden veroorzaakt omdat het land nauwelijks gepromoot wordt als vakantiebestemming. En onbekend maak onbemind, vooral bij verwende Amerikanen, die daardoor het liefst Suriname schijnen te mijden, mede door de beroerde economische situatie en de onrust in het land.

Dat zijn facetten waar toeristen zeer gevoelig voor zijn. In negatieve zin welteverstaan. Tel daarbij op het gebrek aan lokale toeristvriendelijkheid in combinatie met de tekortschietende marketing en de vaak onevenredige prijzen voor binnenlandse trips en je weet waar de grootste problemen liggen.

En dat is zonde, want American Airlines was oorspronkelijk van plan tijdens het komende zomerseizoen dagelijks te vliegen vanuit Miami naar Zanderij en in de winter vijf keer per week. Dat is nu van de baan, vermoedelijk ook omdat de verwachte economische boost door de oliewinning vooralsnog uitblijft. De nog immer in zwaar weer verkerende SLM – met een schuld van 75 miljoen US dollar – mag zich gelukkig prijzen als ze voldoende passagiers kan vinden voor de paar vluchten die zij iedere week richting Miami uitvoert.

Geen meerwaarde

Luchtvaartovereenkomsten tussen twee landen zijn doorgaans nodig om vanuit en naar elkaars landen te mogen vliegen. Dus ze zijn vaak van essentieel belang, zeker voor landen met een bedrijvige economie en een levendige toerismesector. Dat zijn dingen die Suriname wel graag wil, maar nog lang niet voor elkaar heeft. De vraag is derhalve wat Suriname wil bereiken met overeenkomsten met allerlei landen waar we niets of weinig mee hebben.

Wat hebben we bijvoorbeeld aan de afspraken met de Verenigde Arabische Emiraten? De SLM zal daar nooit op regelmatige basis naar toe (kunnen) vliegen, ook al omdat maar heel weinig Surinamers iets te zoeken hebben in Dubai of Abu Dhabi. En een maatschappij als Emirates zal ook nooit het volslagen onbekende Suriname in haar uitgebreide netwerk opnemen. Dus wat de meerwaarde van een luchtvaartovereenkomst is, is een groot raadsel.

Surinamers zijn al decennia gewend dat ze vaak moeten overstappen om de gewenste eindbestemming te bereiken. Ook voor buitenlanders is het nooit een probleem gebleken om in Suriname te komen. Dat de bereikbaarheid van het land verbetert door links en rechts in de wereld lukraak luchtvaartovereenkomsten af te sluiten, mag zeer worden betwijfeld. Als de echte problemen hier niet worden aangepakt en het investerings- en toerismeklimaat niet drastisch wordt verbeterd, zal dat niets helpen.

Snoepreisjes

En dus blijven de – ongetwijfeld goedbedoelde – inspanning van Jubithana beperkt tot mooie snoepreisjes die de belastingbetaler iedere keer veel geld kosten, maar waar de gemeenschap heel weinig voor terug ziet. Dat geld kan hij beter investeren in de lokale toerismesector en de marketing van Suriname.

Immers, ook dat valt onder zijn takenpakket en daar is al dat gereis niet voor nodig. Als er dan toch nog landen zijn die zo ontzettend graag een luchtvaartovereenkomst met Suriname willen sluiten, laten zij dan híer komen om die te tekenen. Dan kunnen ze gelijk zien wat Suriname allemaal te bieden heeft.