IN HET ALGEMEEN Nederlands woordenboek wordt ‘podiumtaal’ gedefinieerd als ’taal gebruikt in toespraken van politici tijdens verkiezingscampagnes, waarin vooral veel beloften worden gedaan, die later meestal niet waargemaakt kunnen worden’.

Dat gedeelte van de uitleg ‘vooral’ in Suriname maakt dat iedereen gelijk begrijpt wat het niveau is van vooral onze politici, maar ook van het volk. Want dat zijn degene aan wie deze vorm van communicatie gericht is.

Het was weer raak met deze ‘podiumtaal’ recent. Ronnie Brunswijk, onze vicepresident liet zich ontvallen dat niemand hem kan aanraken. Hij is ‘untouchable’ en kan elk moment zijn (leger…red) handschoenen die hij aan de kant had gezet weer oppakken.

‘Old soldiers never die’, zei de man die zelf vindt dat hij en zijn Junglecommando hebben gewerkt aan het herstellen van de democratie. Wanneer Brunswijk bij de installatie van de procureur-generaal door de STVS wordt gevraagd naar de gevolgen van zijn uitspraken gooit hij het op ‘podiumtaal’. Het volk tilt te zwaar aan zijn woorden.

Wanneer Carla Boetius van LIMFM hem daarentegen vraagt of hij bang is door het buiten werking stellen van de Amnestiewet zien we dezelfde Brunswijk weer als op het podium. Volgens hem wordt hij uitgelokt door dat soort vragen.

Brunswijk vindt kennelijk dat journalisten vragen moeten stellen die in zijn voordeel zijn. Mediabedrijven moeten beleidsmakers en ministers tegenwoordig naar de mond praten in Suriname anders zijn wij ‘waardeloos’.

In plaats van leiders die zich bedienen van podiumtaal, last hebben van een gespleten persoonlijkheid en kennelijk hele ‘toneelopvoeringen’ weggeven heeft Suriname behoefte aan verantwoordelijke leiders.

Dat zijn leiders die verantwoord omgaan met de regeermacht die zij voor een korte tijd gekregen hebben van het volk. Leiders die snappen dat het aanwakkeren van etnische sentimenten en dreigen met het oppakken van oude destructieve gewoontes niet passen bij hun functie.

Maar verantwoordelijke leiders zal Suriname pas hebben wanneer het land zaken als podiumtaal afschaft. Wanneer het leiders kiest die voldoen aan het profiel dat hoort bij een minister, een vicepresident en een president. Wanneer het volk eist dat politieke leiders geen zonen, broers en dochters meer benoemen omdat ze regeermacht willen en halverwege de rit zaken uitlokken. Want het mes snijdt weldegelijk aan beide kanten.

Het is niet voor niets dat wetgevers en internationale organisaties wereldwijd kiezen voor leiders die bekwaam en verantwoordelijk zijn. De zogenoemde podiumtaal die Suriname nu te zien krijgt voldoet aan het predicaat entertainment en politieke steekspelletjes. Waar ze niet mee aan meehelpen is het oplossen van de enorme problemen waar het land nu meezit.

De vicepresident zal eerlijk moeten zijn in het toegeven dat als hij niet zo bezig was zijn eigen veiligheid en positie te garanderen, hij veel meer voor land en volk zou kunnen doen. Deze steekplelletjes leiden af van het werkelijke werk en dat is eeuwige zonde.