PRESIDENT CHANDRIKAPERSAD SANTOKHI kwam afgelopen week superlatieven tekort om zichzelf en zijn regering te prijzen voor de geleverde prestaties sinds ze op 16 juli 2020 de macht in handen kregen. Deze problemen zijn volgens hem, zo herhaalde hij maar weer eens, ontstaan door “slecht bestuur, gebrekkig management en zwak leiderschap”. Hij klopt zichzelf op de borst dat zijn regering ervoor heeft gekozen om de schulden te herstructureren en dat men daar ook grotendeels in geslaagd is.
Dat is wel zo, maar hij vertelt daar niet bij dat die schuldherschikking veel slechter is uitgepakt dan hij de samenleving in eerste instantie had voorgehouden. Suriname heeft niet de haircut van 70 procent gekregen, zoals de president in het begin iedereen voorhield. Nu neemt hij het woord haircut niet meer in zijn mond in de wetenschap dat hij het volledig verkeerd had ingeschat. Geen enkele schuldeiser was bereid om enige korting op de openstaande vordering te geven, alleen zijn de aflossingsvoorwaarden wel versoepeld, waardoor het land weer wat meer lucht heeft.
Maar uiteindelijk moet het volle pond worden terugbetaald – en soms zelfs wat meer, zoals aan de obligatiehouders van Oppenheimer. Daar was overigens overeenstemming mee bereikt over een schuldherschikking en na hervatting van de IMF-steun zou er een nieuw contract getekend worden. Dat is echter tot nu toe nog niet gebeurd.
Uiteindelijk moet het volle pond worden terugbetaald – en soms zelfs wat meer, zoals aan de obligatiehouders van Oppenheimer.
Overeenstemming is er na drie jaar nog altijd niet met bereikt met China. Daar staat Suriname voor ruim een half miljard USdollar in het krijt doordat de vorige regering nogal naïef in de schuldenval van de regering in Beijing was gelopen, zoals wel meer landen. De Chinezen zetten echter de hakken in het zand als het om soepeler aflossingsvoorwaarden gaat, waardoor de gesprekken uiterst moeizaam verlopen.
Maar volgens Santokhi “zal dit probleem met binnenkort worden opgelost”, zo verklaarde hij onlangs via de CDS. Waar hij dat optimisme op baseert, is onduidelijk. Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking is onlangs wel door Hua Chunying, China’s assistent-minister van Buitenlandse Zaken voor Latijns-Amerika, ontvangen.
Dat is een teken aan de wand dat het land helemaal geen behoefte heeft om het schuldenvraagstuk met Suriname snel en definitief af te handelen. Toch zei Santokhi onlangs dat als de herstructurering met China is afgerond, enige verlichting voor het volk kan worden verwacht. Dergelijke beloftes over van alles en nog wat heeft de samenleving al genoeg gehoord.
Die verlichting zouden we ook krijgen na de hervatting van de IMF-hulp, maar ook dat bleek een onwaarheid. Iedereen in het land ervaart al drie jaar dat alles alleen maar duurder wordt. Dat er verlichting zal komen, is het aloude verhaal dat Santokhi vertelt, maar dat steeds weer in een nieuw jasje wordt gestoken. En dat inmiddels niemand meer voor waar aanneemt.