Er is in Suriname een bepaalde ophef ontstaan na de plannen van de regering om een nieuwe vergaderzaal van De Nationale Assemblee te bouwen. Het gebouw van DNA is enkele decennia terug verwoest door brand en is recent herbouwd. Het geheel ziet er heel goed uit en is in de authentieke koloniale stijl gebouwd. Echter heeft het gebouw geen vergaderzaal waardoor DNA is blijven vergaderen in het gebouw aan de overkant van het Onafhankelijkheidsplein dat ooit is geleend voor een tijdelijk onderkomen. Nu is er een aanvang gemaakt om een vergaderzaal met alle aanhorigheden bij te bouwen maar schijnt er een probleem te zijn.
Unesco, die zou waken over de naleving van de Werelderfgoed Conventie, zou moeite hebben met het ontwerp niet alleen, maar ook de schaal van het gebouw. Wanneer Unesco bezwaar heeft, dan wordt beweerd dat dit dan zou betekenen dat de binnenstad van Paramaribo van de werelderfgoedlijst zal worden gehaald. Dit deel van Paramaribo zou al 21 jaar op deze lijst hebben gestaan. Nu wordt beweerd, dat omdat er niet wordt geluisterd naar Unesco, de DNA zich boven wet en recht zou wanen. Dat vinden wij wel een verkeerde benadering van zaken. Het besluit of we Paramaribo op een werelderfgoedlijst willen hebben of niet is niet een besluit van het buitenland maar een besluit van de Surinaamse natie. Paramaribo kan niet een door de Unesco gegijzelde stad zijn, anders moet de Unesco Paramaribo adopteren en alle verbouwingen, reparaties en nieuwbouw voor haar rekening nemen en dat zal ze waarschijnlijk niet doen.
Het is een soeverein besluit van Suriname of we een deel van Paramaribo op de World Heritage List willen hebben of niet. En waarschijnlijk heeft het voordelen om een deel van Suriname op de werelderfgoedlijst te hebben, maar het zou een keer ook goed zijn om op te sommen wat precies de voordelen zijn en deze ook te kwantificeren in USD-bedragen. Dan pas wordt het duidelijk wat Suriname verliest als we niet meer op de ljst staan. Nu moeten we zeggen dat er commissies en personen zijn die willen dat Suriname slaafs de wensen van de Unesco opvolgt, zonder goed uit te leggen waarom we daartoe verplicht zijn. In het geheel van het bezwaar van Unesco gelieerde personen (de Unesco site manager) wordt niet duidelijk wat precies de oplossing is.
We hebben hier al ettelijke keren geschreven dat de historische binnenstad van Suriname een spookstad is, zwaar onverlicht, verwaarloosd en verlaten in de avond. Daarover hebben we de Unesco nooit iets horen zeggen. Dat Paramaribo een gebroken plantage en spookstad is, is voor de Unesco naar het schijnt geen probleem. Nu wordt gesteld dat de Commissie Nieuwbouw Vergaderzaal DNA en het ministerie van OW, de bepalingen van de World Heritage Convention naast zich neerleggen. Dat zou dus betekenen dat wanneer de Surinaamse regering of andere partijen in de historische binnenstad iets zou willen bouwen, advies of goedkeuring moet zojn van de Unesco. Nu is er bezwaar en wordt er gesteld dat “het ontwerp van de nieuwe zaal problematisch is”. Maar wat precies het probleem is, is voor ons niet duidelijk.
We begrijpen dat de schaal en omvang ook een probleem is en daarnaast ook de architectuur. Wat de architectuur betreft kunnen we het begrijpen, maar betekent het dat ook op de achtererven niet op de moderne manier kan worden gebouwd? Wat ons vergaand lijkt, is dat van de bezwaren omtrent de schaal.
De Suriaanmse overheidsgebouwen hebben te kampen met enorme ruimteproblemen. Alles is kort en klein en zitten de mensen op elkaar. Betekent het dat volgens de Unesco bij alles wat gebouwd wordt, rekening wordt gehouden met de historische kleine schaal waarop in de koloniale tijd is gebouwd? Dat zou dan wel een grote zonde zijn, omdat we dan de beperkingen die voortvloeien uit de karige bouwstijl van Nederland als koloniale mogendheid toepaste in het wingewest, voortzetten. Nederland heeft in Suriname geen duurzame gebouwen van format neergezet. Zo heft Suriname niet eens een duurzame stenen kathedraal, iets waarvan het wel krioelt in Nederland zelf. Dat geldt ook voor de vele gemeentehuizen en pleinen die geplaveid zijn. Wij denken dat op basis van de informatie die wordt gepresenteerd, de Unesco een minder constructieve en coöperatieve houding heeft naar de regering van Suriname. Want nergens hebben we gelezen hoe wel gebouwd zou kunnen worden zodat Suriname toch een nieuwe echte DNA-vergaderzaal heeft. Wat we nu hebben is geheel ongeschikt voor het doel waarvoor het wordt gebruikt. Zo zitten de ministers opgepakt op elkaar en kunnen deskundigen ministers als het ware aanraken. Voor deskundigen is er niet eens een ruimte waar zee en laptop op een tafel kunnen zetten en opladen.
De Unesco-vertegenworodiger heeft het over “een grote (potentiële) negatieve impact op de Outstanding Universal Value (OUV)” zonder aan te geven wat we daaronder moeten begrijpen. In elk geval vinden wij dat de Unesco alleen rekening houdt met haar wensen, maar dat niet doet met de wensen van de regering.
We vragen ons af hoe het mogelijk is dat ook in historische delen in Den Haag, het wel mogelijk is dat moderne grote gebouwen naast kleine historische gebouwen veel ouder dan die in Suriname, kunnen worden opgezet, zonder dat Unesco er een stok voor heeft gestoken. Het voorbeeld is het complex waar de Tweede Kamer is gevestigd. Er wordt steeds gesproken over een negatief advies, ook van een commissie van OW, zonder dat aangegeven wordt hoe wel gebouwd zou kunnen worden. Suriname moet zich gewoon eens een keer beraden wat voor zin het heeft om delen van Paramaribo op een werelderfgoedlijst te hebben en of de beperkingen wel opwegen tegen de winsten als natie.
Wij vinden in het algemeen wel dat ook Suriname recht heeft moderne goed geoutilleerde werkruimten voor de belangrijke staatsorganen, Wij vinden dat de DNA lang genoeg onverantwoord in een zaaltje zit wat niet geschikt is voor parlementaire vergaderingen. Dat zetten we wel op in de historische delen van Europa en daarom is het voor ons het bezwaar van de Unesco nog niet geheel duidelijk en logisch. In het hele bezwaar missen we het gedeelte waar rekening wordt gehouden met de belangen en de wensen van Suriname. Waarschijnlijk wordt het oordeel vanuit de Unesco niet helemaal goed uitgelegd, zo niet dan zeggen we: heroverwegen de positie van Paramaribo die ondanks Unesco bemoeienissen er toch behoorlijk belabberd uitziet.