GANGA / Sharda Ganga

We halen ook nu weer de deadline van het IMF niet, dus ook nu weer komt er geen geld los van die kant. Maar dat is op zich geen ramp, er is een tunnel en aan het eind daarvan is er licht. Gewoon heel goed kijken.

De final investment decision van de oliemaatschappijen of ze nu wel of niet, en zo ja, hoe en hoe-veel gaan investeren om de olie te halen uit Surinaamse wateren is ook weer uitgesteld, dus het moment dat dat geld mogelijk zal binnenrollen is ook weer onduidelijk. Maar dat is geen ramp, want het Crisis- en Herstelprogramma is geschreven zonder rekening te houden met de eventuele inkomsten uit ‘Oil and Gas’ want daar wilden we ons niet afhankelijk van maken.

Er is ook geen IMF-programma dat in Suriname wordt uitgevoerd, want het Crisis- en Herstelplan is door onze eigen deskundigen opgesteld, juist om te voorkomen dat ons allerlei dingen door te strot zouden worden geduwd waar we het niet mee eens zijn. Want we weten en wisten allemaal vantevoren dat het IMF in principe maar één recept kent, en dat recept is nu eenmaal verbonden met de missie van het IMF. Net zoals de dokter uit mijn jeugd, daar tussen de rijstvelden van Nic-kerie, die wij ‘dokter Tjoei’ noemden- het geluid dat een injectie maakte. Die dokter kende ook maar één middel: de spuit erin. Heb je buikpijn? Tjoei. Heb je hoofdpijn? Tjoei. Heb je pijn aan je been? Tjoei. (Okay, ik was zes jaar oud ongeveer dus hecht niet teveel waarde aan mijn herinnering. Tjoei).

Dus ik sta dan wel even met mijn ogen te knipperen als ik tegenwoordig links en rechts vanuit de hogere sferen hoor dat het IMF zo vreselijk streng is, en zij impliciet en expliciet de joker krijgt toegespeeld. Ja, moeilijk, moeilijk, moeilijk, dat afschaffen van de brandstofsubsidie en van de stroomsubsidie en van de dit-subsidie en de dat-nonsense aanpakken, de regering wil het eigenlijk niet, maar ja, IMF dwingt he. Wat te doen, wat te doen?

Gelukkig geeft minister van Financiën Stan Raghoebarsing het antwoord in een interview in NRC. Hij beseft dat het geld gehaald moet worden bij ‘de kleine groep rijken en lokale politici met ban-den in de grondstoffensector’ die teveel beschermd worden- en te weinig belasting betalen, en dat moet stoppen, zegt hij ferm. Het is geen nieuwe ontdekking, al in december 2020 vertelde de president in Nickerie dat er 500 miljoen dollar per maand uit de kleinschalige goudmijnbouw kon worden gehaald, en dat ook de houtsector zou worden aangepakt. Ik wacht nog steeds daarop, en u ook denk ik. Het is natuurlijk moeilijk, moeilijk, moeilijk, want één van de grootste profiteurs van de huidige gang van zaken in de goudsector is de coalitiegenoot en vicepresident.

Na bijkans drie jaar staat de regering-Santokhi nu dus met de rug tegen de muur. Op vrijdag zijn er weer protesten. We zijn 35 dagen na de chaos van 17 februari. In die tijd heeft de president vooral gesprekken gevoerd om te vragen wat er mis is, en wat hij anders moet doen (denk ik hoor), en wat mensen nu eigenlijk willen. Het is volgens mij de derde keer dat hij deze vragen stelt. Intussen heeft hij volgens mij al minstens honderd gesprekken gevoerd. Denk eraan dat dit niet de dialoog is, maar de aanzet tot de dialoog. Heeft hij, na bijna drie jaar aan de macht eindelijk in de gaten dat hij moet leren luisteren? Of is dit ook weer een exercitie in nutteloosheid?

Misschien is er hoop, dacht ik vandaag. Ik zie hem tegenwoordig wel vaker met een schrijfblok op schoot of op tafel. Hij schrijft zaken op, een teken dat hij zich het één en ander wil herinneren. Zo wanhopig en moedeloos ben ik intussen dat ik in dat notitieboekje al een teken van hoop wil zien.

gangadwt@gmail.com