SERIEUS!? / Ivan Cairo

Zo zoetjes aan zal De Nationale Assemblee zich volgens mij moeten beraden over de wijze waarop parlementariërs en leden van de regering zich tijdens de debatten uitdrukken. Naar mijn gevoel worden er te veel beperkingen opgelegd waardoor de scherpte uit het debat wordt weggehaald. Onder aanvoering van het argument dat een bepaald woord geen ‘parlementaire taal’ is worden assembleeleden en leden van de regering soms gevraagd zich anders te uiten. Parlementariërs die zulks weigeren wordt zelfs het woord ontnomen.

Ik heb echter nog nooit meegemaakt dat een lid van de regering het woord is ontnomen nadat een door hem of haar onacceptabel woord niet was teruggenomen. Niet zo lang geleden liet de president in een verbaal robbertje met assembleelid Bouva het woord ‘nonsens’ vallen. Natuurlijk steigerde Bouva stemming makend om de woordkeus van het staatshoofd. DNA-voorzitter Bee koos er toen niet voor de president te vragen dat, volgens Surinaams parlementair gebruik, verfoeilijke woord terug te nemen. Hij riep slechts op elkaar met respect te bejegenen en zich dienovereenkomstig te uiten.

Gisteren slingerde minister Nurmohamed het woord ‘nonsens’ naar het hoofd van een DNA-lid en ook deze keer was Bouva het slachtoffer. Fungerend voorzitter Sharman wilde daar niet van horen en stond erop dat Nur het woord terugnam en zich anders uitte. Het woord werd teruggenomen. Ik heb me er vaker aan gestoord wanneer de leiding van het parlement ingrijpt wanneer scherpe of harde woorden vallen. Wie bepaalt welk woord parlementair is of niet? Is er een handleiding welke woorden niet zijn toegestaan?

Woorden als geklets, nonsens, gezeur, liegen of leugenaar zie ik niet als kwetsend. Harde woorden zijn soms nodig om de tegenpartij in een discussie aan het verstand te brengen dat waar die mee bezig is, of wat die zegt niet correct is. Of wat die persoon ter tafel brengt totaal geen sense maakt. Dat het nonsens is. Bij het beantwoorden van vragen door regeringsleden hoor ik soms zo veel nonsens dat ik me afvraag of die bewindslieden zichzelf wel horen praten.

Sommige assembleeleden hebben er ook een handje van om nonsens uit te kramen. Zodra ze aan het woord komen doe ik bij wijze van spreken oordopjes in of draai ik het volume van de radio terug. Maar vaak krijg ik gewoon plaatsvervangende schaamte van het koeterwaals dat wordt uitgekraamd. Ook buiten het parlement zeggen sommige ministers vaak nonsens.

Het lijkt erop alsof hun mond sneller is dan hun hersenen wanneer ze geen degelijk antwoord hebben op een bepaald vraagstuk. Dan flappen ze er maar wat uit. Soms puur populistisch gewauwel. Pure nonsens. Hopelijk wordt dit woord voortaan toegestaan tijdens de parlementaire debatten zodat deelnemers erop bedacht zijn dat ze op hun nonsens kunnen worden aangesproken. De samenleving heeft baat bij dingen die ertoe doen. Geen nonsens!

ivancairo@yahoo.com