ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
Ik ga een brief richten aan assembleevoorzitter Marinus Bee. Met het dringende verzoek geen vragenuurtjes meer toe te staan. Niet dat ik niet wil dat de assembleeleden hun gram halen, maar het maakt depressief. En ik heb het vermoeden dat naarmate de resterende tijd van het kabinet vordert, dit gevoel sterker zal worden.
En dan heb ik het niet over het niveau in landsvergaderzaal, maar over het feit dat niemand schijnt te weten waar de regering precies mee bezig is. Kamerbreed. Het leek wel Babylon tijdens het recente vragenuurtje. Variërend van sociale uitkeringen, via de bruggen en shore base projecten, tot aan de OMO’s toe. De verwarring lijkt compleet. Natuurlijk moet eruit worden gefilterd dat deel waar individuen politiek proberen te scoren, maar zelden heb ik zo een verwarring gezien.
De eerste onder de ongelijken heeft tal van keren toegegeven dat het schort aan de communicatie, maar het blijft maar haperen
En het gaat allemaal om communicatie. De eerste onder de ongelijken heeft tal van keren toegegeven dat het schort aan de communicatie, maar het blijft maar haperen. Daarbij durf ik te constateren dat het niet ligt aan de communicatie zelf, maar aan de kwaliteit daarvan. Van veel weten we, maar van weinig weten we veel.
Alle nadere informatie moet met kracht worden onttrokken. Prins Albert poogde ooit eens tegen te werpen dat er voldoende informatie wordt verstrekt, maar kennelijk mensen het niet willen horen. Die groep blijkt dan erg groot te zijn en ook onder de eigen gelederen voor te komen. Tot op het hoogste niveau.
Zijn adellijke superieur, de koning, deed zijn duit in het zakje door nu ook te stellen dat het al dan niet benoemen van de nieuwe pg geen uitgemaakte zaak is. Iets dat kennelijk niet of onvoldoende is gecommuniceerd binnen de coalitie. Als tot op dat niveau, of misschien beter gezegd, vooral op dat niveau er langs elkaar wordt gesproken, lijken we compleet in Babylon (niet het hotel) te zijn gelogeerd.
En zo is dat geweest sedert het begin. Op alle vlakken. Met de communicatie naar ons, het volk toe, begon het met Baardmans die enige tijd aan de periferie van de media heeft meegelopen en werd geïntroduceerd als de grote communicator vanuit de Combé. Het resultaat kennen we ondertussen. Zijn rol werd steeds verder gedecimeerd en uiteindelijk verdween hij uit beeld.
De dochter van de eerste bakt er eerlijk gezegd ook niet veel van. En dat terwijl ergens tijdens het haperende communicatietraject, ik weet niet meer precies wanneer, een heuse communicatiedeskundige werd aangetrokken. Die zou aan de Combé de communicatie organiseren of herstructureren en ook nog verbeteren.
Ik vraag mij af wat daarvan terecht is gekomen. Je zou willen denken dat die ook benedenmaats is of de materie te zwaar is om te behappen voor de ontvangers. Of tot de conclusie komen dat de deskundige, had zij een projectdossier gemaakt gericht op Chan en de kabinetsleden, wij allemaal stukken minder in het duister zouden tasten.