De dodelijke Israëlische invasie van Jenin vorige week kwam niet als een verrassing. Ook niet verrassend is het feit dat het doden van 12 Palestijnen, het verwonden van 120 anderen en de vernietiging van bijna 80 procent van de huizen en infrastructuur van het vluchtelingenkamp geen greintje verschil zullen maken.
Zelfs de Israëlische premier Benjamin Netanyahu moet, ondanks zijn verheven beloften om de “veilige haven … van de terroristische enclave in Jenin” te vernietigen, hebben geweten dat zijn bloedige oefening uiteindelijk zinloos zou zijn.

Terwijl de Israëlische militaire machine huizen omver wierp, auto’s vernielde en levens oogstte, werden verschillende Palestijnse vergeldingsaanvallen gemeld, onder meer in Tel Aviv afgelopen dinsdag en in de illegale nederzetting Kedumim twee dagen later.

In feite zal extreem geweld, in tegenstelling tot het Israëlische antwoord op de Tweede Intifada van 2000, het Palestijnse verzet en de tegenaanvallen niet verzwakken, maar juist versterken. De Palestijnse Autoriteit had toen een zekere controle over Palestijnse groepen en slaagde er, zij het met grote moeite, in om de Palestijnse straat in te dammen.
Nu heeft de PA niet zo’n invloed. Toen een delegatie van PA-functionarissen Jenin bezocht om “solidariteit” te tonen en hulp te beloven bij de herstelpogingen, schopten de bewoners de functionarissen inderdaad uit hun kamp. Zo slaagde Israël er niet alleen niet in om enige vorm van controle over Jenin terug te krijgen, maar slaagde de PA er ook niet in zichzelf opnieuw uit te vinden als de redder van het volk.

Dus, wat was het punt van dit alles? Analist Zvi Bar’el schreef in Haaretz en bracht de hele Jenin-operatie, genaamd “House and Garden”, in verband met Netanyahu’s “verlies van politieke controle” over zijn regering; eigenlijk het hele land. Het was ‘een opzichtige operatie’, schreef Bar’el, en ‘geen verstandig persoon in het leger of de Shin Bet-beveiligingsdienst
dienst, of zelfs in de stille rechtse kringen, geloofden eigenlijk dat de operatie het gewapende verzet zou uitroeien, niet alleen in Jenin maar overal op de Westelijke Jordaanoever.
Het was inderdaad een “opzichtige operatie” en het beste bewijs daarvan is de taal die afkomstig is van officiële Israëlische bronnen, waaronder Netanyahu zelf. De politiek en ook juridisch omstreden rechtse Israëlische leider schepte op over de “alomvattende actie” van zijn leger, die volgens hem op een “zeer systematische manier … vanaf de grond, vanuit de lucht (en) met uitstekende intelligentie” werd uitgevoerd. Hij beloofde “terug te keren naar Jenin” als “Jenin terugkeert naar terreur”, en dit “zal veel sneller en met veel meer kracht gebeuren dan mensen zich kunnen voorstellen.”

Yoav Gallant, de minister van Defensie van Tel Aviv, sprak ook over het “succes” van het leger door “een zware slag toe te brengen aan de terreurorganisaties in Jenin”, terwijl hij “indrukwekkende operationele prestaties” vastlegde.
Maar niets van deze gehypte taal is waar. Wat Israël in Jenin “terreurorganisaties” noemt, maakt deel uit van een veel groter fenomeen van gewapend verzet, dat zelf het resultaat is van een nog grotere beweging van volksverzet die in alle uithoeken van de bezette gebieden wordt gevoeld.
Het onderdrukken van de opstand is geen kwestie van vuurkracht. Integendeel, de “indrukwekkende operationele prestatie” van Israël heeft simpelweg brandstof op een woedend vuur gegooid