WERELDWIJD HEBBEN KINDEREN het zwaar gehad tijdens de Covid-19 pandemie. In een heleboel landen gingen kinderen nadat de hoogtepunten van de pandemie voorbij waren, niet eens naar school meer. Covid-19 gecombineerd met een gebrek aan leerkrachten, en lage salarissen trekken in veel landen ook een zware wissel op het vormingsproces van kinderen.
In Suriname moesten kinderen overstappen op een systeem van afstandsonderwijs, wat heel lang doorging want tot enkele maanden terug gold voor sommigen nog steeds dat zij om de ene dag naar school gingen. Thuisblijven gedurende Covid-19, afstandsonderwijs en een gebrek aan ouderlijk toezicht voor kinderen die niet elke dag naar school gingen vroegen maximale betrokkenheid van ouders.
Dit jaar is ledigheid troef voor het Surinaamse kind. Veel ouders hebben het twee en driemaal zo zwaar als de voorbije jaren. Leuke dingen doen in de vakantie kost gewoon te duur
Niet alleen om het onderwijsproces een handje te helpen, maar ook om ervoor te zorgen dat het kind niet ten prooi viel aan de enorme verleidingen van de huidige tijd. Want ledigheid is des duivels oorkussen-wie niets te doen heeft kiest makkelijker voor negativiteit. De lessen die we daaruit hebben geleerd -kijk maar naar de rap toenemende criminaliteit- hebben de regering er niet toe kunnen brengen te zorgen voor verpozing voor de jeugd in de vakantie.
Vers in het geheugen staan de verschillende sport en creatieve activiteiten die in vorige jaren werden gedaan met de jeugd: ze hadden iets te doen en ze leerden wat. Vorig jaar was er ook nog de vakantieschool die was opgezet in enkele kinderrijke buurten van ons land. Het concept moest nog ingang vinden, maar het was een goed mechanisme om ook in de vakantie ervoor te zorgen dat het kind iets leerde en bezig was.
Dit jaar is ledigheid troef voor het Surinaamse kind. Veel ouders hebben het twee en driemaal zo zwaar als de voorbije jaren. Leuke dingen doen in de vakantie kost gewoon te duur. Een tripje buiten de stad kost met de huidige benzineprijzen bijna een fortuin, en alle energie van ouders is erop gericht om het komend schooljaar te kunnen voorzien in de basisbehoeften van hun kind, meer ruimte is er niet.
We zien ook dat de overheid ook faalt dat proces op sociaalmaatschappelijk niveau in goede banen te leiden. Waar er vroeger schooluniformen en schoolbenodigdheden werden verstrekt aan kansarme ouders is daar dit jaar (nog) geen uitvoering aangegeven.
Het is te hopen dat dat nog komt. Een lichtpuntje is wel dat veel (particuliere en buurt) organisaties hun best doen om deze leemte op te vangen, maar ook zij hebben niet zoveel als de jaren daarvoor.
Te concluderen valt dat de overheid in haar ijver om landsboekhouding in orde te maken compleet voorbijgaat aan het recht van het kind op sport en spel. Daardoor gaat zij ook voorbij aan het groter doel van de herstructurering van overheidsprocessen via het IMF-programma namelijk een betere toekomst voor de jeugd. We hebben elk kind nodig om dit land op te bouwen. Helaas lijkt de regering dat anders te zien.