door Terence Oosterwolde
PARAMARIBO — Met een zilveren en bronzen medaille om zijn nek stond Jaïr Tjon En Fa twee keer op het erepodium tijdens de Pan-Amerikaanse kampioenschappen baanwielrennen. Helemaal niet slecht voor Surinames enige deelnemer die – in tegenstelling tot zijn meeste directe concurrenten – ‘zielsalleen’ was.
Zelf blijft hij, zoals het kenmerkend is voor hem, rustig onder alle ‘vreugde’ in zijn thuisland. “Ja, de wedstrijd is best wel goed afgelopen”, reageert hij tegenover de Ware Tijd. “Ik ben niet ontevreden met het resultaat.” In San Juan, Argentinië pakte hij zilver op de keirin en bemachtigde hij de bronzen plak op de 200 meter sprint.
“We kennen elkaars sterke en zwakke punten dus tegen Nico rijden is altijd wat moeilijker”
De Surinamer is intussen terug in Zwitserland, dat al jaren zijn vaste thuisbasis is. Uitgerust is hij nog niet helemaal, zeker niet na de ‘wereldreis’ van het ene continent naar het andere. “Een beetje uitgerust, maar nog niet echt, want ik ben nog wat ‘jet-lagged’.”
WCC-battle
In de Vicente Alejo Chancay Velodrome werd het een dubbelslag voor de World Cycling Centre, maar voer ook het Caribisch Gebied er goed bij. Immers, op zowel de keirin als de sprint ging het goud naar de Trinidadiaan Nicholas Paul, die samen met Tjon En Fa al enkele jaren bij de WCC traint. Paul pakte met zijn landgenoten Kwesi Browne, Quincy Alexander en Zion Pulido ook nog zilver op de teamsprint.
Op zowel de keirin als de sprint kwam het tot een rechtstreekse confrontatie tussen Tjon En Fa en ‘Nico’. In de keirinfinale finishte de Trinidiaan voor hem, terwijl Paul de Surinamer op de sprint uit de finale hield door hem in de halve finales in twee races te verslaan.
Tjon En Fa windt er geen doekjes om. “Nico is op dit moment een stuk sneller dan ik, vooral in de sprint. Dat brengt dus de doorslag”, analyseert hij de battles tussen hem en Paul in Argentinië. De baanwielrenner beaamt dat het “best moeilijk” is te rijden tegen wie je altijd traint. “We kennen elkaars sterke en zwakke punten dus tegen Nico rijden is altijd wat moeilijker.”
Zwaarder verzet
Overigens, in San Juan vormde, op met name de sprint, een technische zaak een beperking. Het bestuur van de stichting Sprint2Greatness Suriname schreef zondag in een bericht aan de (sport)pers dat de kwalificatietijd van Tjon En Fa “wat minder was, omdat hij bij zijn training recent is overgestapt op een zwaarder verzet, waarop hij ook tijdens deze wedstrijden moest rijden.
Tjon En Fa, die vrijdag onder de drieëndertig renners de vierde tijd reed (9,669 seconden), legt het allemaal uit. “Bij deze wedstrijd heb ik inderdaad met een zwaarder verzet gereden, omdat we (hij en zijn coach, … red.) alvast willen oefenen voor het WK. Het is nu nog wel wat te zwaar, maar ik denk dat het op het WK wel goed zal komen.”
De baanwielrenner durft te stellen dat als hij zijn normaal verzet had, hij misschien wat sneller zou zijn geweest. Maar, haast hij zich te zeggen: “Voor mijn coach was dat niet zo belangrijk, althans niet bij deze wedstrijd.” In de kwalificatie had Paul de snelste tijd (9,439 seconden), gevolgd door Cristian Ortega van Colombia (9,616) en de Canadees Nick Wammes (9,638). De top vier van de kwalificatie was gevrijwaard van de zestiende finales.
Stichting Sprint2Greatness spreekt de verwachting uit dat Tjon En Fa’s kwalificatietijd steeds beter zal worden op dit zwaardere verzet. Hij zegt in aanloop naar zijn volgende wedstrijd – de wereldkampioenschappen baanwielrennen van 3 tot en met 6 augustus in Glasgow, Schotland – te zullen werken aan het nieuwe verzet.
“We hebben een 200 meter tijd opgeschreven waar ik naar toe moet werken. Dus dat is mijn goal en natuurlijk een goede keirin en sprintwedstrijd rijden”, kijkt Surinames wielrentrots alvast vooruit op de mondiale strijd zonder die tijd kenbaar te maken.
In elk geval is hij al sneller gegaan dan de 9,669 in San Juan. Hij had in september 2019 zelfs kort het wereldrecord op zijn naam toen hij in Cochabamba, Bolivia 9,219 seconden reed. Echter, ook die tijd moest hij daarna afstaan aan ‘Nico’. Op datzelfde sporttoernooi, de Pan-Amerikaanse kampioenschappen, kwam de Trinidadiaan tot 9,100 seconden, de snelste, door de Internationale Wielrenunie (UCI) erkende mondiale tijd.