Op dit moment van Amerikaanse wanhoop, verdeeldheid en wantrouwen kan het vieren van Israëls 75ste verjaardag Amerikanen inspireren
Het is weer in de mode om je af te vragen of de Israëlische democratie zal overleven of zelfs of Israël zal overleven. In feite markeert de viering van het 75-jarig jubileum van Israël 75 jaar pessimisten, van binnen en van buiten, die de ondergang van Israël voorspellen. Eens het eeuwig stervende volk, stichtten Joden een vaak afgeschreven land dat de dood blijft trotseren en er sterker uit komt. Onze Phoenix Nation wordt vaak neergehaald, maar komt weer op.
Denk aan de herrijzenis van Israël uit de as van Auschwitz in de jaren veertig. Het zionisme, de joodse nationale beweging om een joodse staat te stichten en deze nu te vervolmaken, ging Hitler tientallen jaren vooruit. Opmerkelijk genoeg weigerden de zionisten in 1945, toen de Tweede Wereldoorlog eindigde en de joden zich realiseerden dat de nazi’s zes miljoen van onze mensen hadden vermoord, te wanhopen. Drie jaar later, in 1948, stichtten ze een democratische joodse staat, waarmee een einde kwam aan eeuwen van dakloosheid en vervolging.
De Canadese mensenrechtenadvocaat Irwin Cotler herinnert zich dat hij in de jaren veertig als kind leerde dat er in de joodse geschiedenis verschrikkingen zijn die te verschrikkelijk zijn om te geloven, maar niet te erg om te gebeuren. Met de oprichting van Israël werd het ondenkbare ook op goede manieren mogelijk.
Hoe Israël uit de as herrees en een regionale grootmacht werd
Voordat Israël zijn onafhankelijkheid uitriep op 14 mei 1948 (wat dit jaar valt op 26 april volgens de Hebreeuwse maankalender), was de toenmalige staatssecretaris George C. Marshall er zeker van dat Israël het niet zou volhouden. Marshall dreigde met aftreden als president Harry Truman het grote risico nam de Arabische wereld woedend te maken door de zionisten te steunen. Toen de oprichtende premier van Israël, David Ben-Gurion, zelf de experts aan zijn laars lapte, zelfverzekerd de onafhankelijkheid uitriep en Truman volgde en de staat 11 minuten later erkende. Marshall nam geen ontslag.
De nieuwe staat had geen geld, wapens, kogels of olie, alleen, zoals Ben-Gurion zogenaamd antwoordde, “Hativkah” (hoop), het Joodse volkslied. Zes Arabische legers vielen aan, wat leidde tot de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog. Uiteindelijk werden 6.000 van de 600.000 Israëli’s gedood vóór de wapenstilstand van 1949.
Israël overleefde en begon de ongewenste Joden van de wereld op te nemen, inclusief overlevenden van de Holocaust en vluchtelingen uit Arabische en islamitische landen. De bevolking verdubbelde binnen twee jaar en vervolgens opnieuw in 1963. Ironisch genoeg hielp het Arabische antizionisme, dat 850.000 Joden uit moslimlanden verdreef, Israël te redden.
Tijdens de eerste 25 jaar van Israël bleef de jonge natie Arabische legers verslaan en de twijfelaars trotseren. Vooral vóór de Zesdaagse overwinning van Israël in 1967, toen Egyptenaren en Syriërs beloofden de Joden de zee in te drijven, specialiseerden Israëli’s zich in galgenhumor: de laatste Israëlische vertrek zou de lichten op het vliegveld moeten doven, of vooral relevant vandaag, dat als de Arabieren vrede met ons gesloten, dan zouden ze winnen omdat we elkaar zouden vermoorden.
De wanhoop, toen Egyptenaren en Syriërs de Israëli’s verrasten op Yom Kippur, de heiligste Joodse dag, in oktober 1973, deed Israëls legendarische minister van Defensie, Moshe Dayan, vrezen voor de vernietiging van Israël – de val van de Derde Tempel.
Israël voerde zo effectief een tegenaanval uit dat sinds 1973 geen enkel groot Arabisch leger de aanval durfde aan te gaan. In de tweede kwart eeuw ontwikkelde Israël zich van een eeuwige underdog tot een regionale supermacht. Opnieuw schokte Israël de experts door in 1979 vrede te sluiten met zijn grootste tegenstander, Egypte, en vervolgens in 1994 met Jordanië. In de jaren negentig probeerde Israël ook vrede te sluiten met de Palestijnen via het Oslo-raamwerk.
DE OSLO-akkoorden leidden tot zulke massale anti-Oslo-demonstraties en hysterie dat een Israëlische fanaticus in 1995 premier Yitzhak Rabin vermoordde. Wederom hielden doemscenario’s vol dat Israël deze breuk nooit zou overleven, vooral niet toen de Palestijnen vervolgens een wrede golf ontketenden. zelfmoordaanslagen in 2000 waarvan velen dachten dat er nooit een einde aan zou komen.
In de afgelopen 25 jaar is de economie van Israël enorm gegroeid. De eeuwig gegeven-op-natie werd de Start-up Nation, die onevenredig hoog scoort op het gebied van wereldinkomen, hoogtechnologische investeringen, menselijke ontwikkeling en die mooie uitdrukking van zonneschijn: geboortecijfers onder seculiere Israëli’s, niet alleen de religieuzen . Dit jaar scoorde het kleine, omstreden, zogenaamd gestreste Israël de vierde plaats op de World Happiness Index omdat traditie, gemeenschap en een gevoel van doelgerichtheid belangrijker zijn in het leven van mensen dan geld, materialisme en winkelcentra.
Fascinerende wezens, feniksen”, zegt Harry Potters mentor, Albus Perkamentus. “Ze kunnen enorm zware lasten dragen, hun tranen hebben genezende krachten en het zijn zeer trouwe huisdieren.” JK De riff van Rowling vat onbedoeld de kracht van constructief liberaal-democratisch nationalisme, wat de geschiedenis van Israël prachtig laat zien.
Ten eerste geeft gezond nationalisme individuen de vrijheid om te gedijen, terwijl ze begrijpen dat we samen sterker, beter en bedrevener zijn in het omgaan met de lasten die op ons pad komen. Israëli’s hebben herhaaldelijk de grotere betekenis en persoonlijke voldoening getoond die voortkomen uit het gemeenschappelijk overwinnen van uitdagingen terwijl ze geworteld zijn in een rijke identiteit en geschiedenis.
Bovendien leert de liberale democratie ons om niet bepaald te worden door onze tranen – of het nu gaat om etterende problemen, onze eigen mislukkingen of aanvallen van buitenaf. We lossen op, we repareren, we boeten en we geven ons nooit, nooit over. Israëli’s hebben dat joods-jitsu onder de knie, waardoor recentelijk de gruwelijke Palestijnse terroristische moord op Lucy Dee en haar twee dochters tijdens de Pesach-vakantie werd omgezet in een moment van nationale genezing.
Ten slotte, door gemeenschappelijk lasten te dragen, door uit zonden en wonden te komen, worden vreemdelingen patriottische burgers zonder het altijd met elkaar eens te zijn. Daarom blijven de demonstranten van Israël zwaaien met hun blauw-witte vlaggen terwijl ze boos en toch vreedzaam blijven.
Op dit moment van Amerikaanse wanhoop, verdeeldheid en wantrouwen kan het vieren van Israëls 75ste verjaardag Amerikanen inspireren. Het langlopende verhaal van Israël, dat het onmogelijke mogelijk maakt, herinnert ons aan dat optimisme, veerkracht, geloof in individuele vrijheid en nationale grootsheid, lang vertegenwoordigd door Amerika’s fijngevederde vriend, de adelaar – die steeds hoger stijgt. Die liberaal-democratische sprong van hoop verenigt zionisten en Amerikanen in de overtuiging dat morgen beter zal zijn dan vandaag en dat het aan ons is om onze mouwen op te stropen en elke dag wonderen te laten gebeuren.
De schrijver is een Amerikaanse presidentiële historicus en recentelijk de redacteur van de driedelige set, Theodor Herzl: Zionist Writings, de inaugurele publicatie van The Library of the Jewish People.