EEN EZEL STOOT zich niet twee keer aan dezelfde steen. Vrijvertaald: uit je fouten moet je leren. Iedereen die een beetje naar school is gegaan in Suriname kent dit gezegde. Maar dat lijkt niet te gelden voor de staat Suriname. In deze gaat het om het ministerie van Openbare Werken vertegenwoordigd door de minister Riad Nurmohamed.
De minister heeft op 4 oktober quasi smalend tegenover journalisten verklaard, wel gehoord te hebben dat dezelfde aannemer die een fiasco heeft gemaakt van de bouw van het hoofdbureau van politie aan de J.A. Pengelstraat nu in aanmerking komt voor de bouw van de nieuwe vergaderzaal van DNA. ‘Er zijn geen regels die kunnen maken dat iemand die een wanprestatie heeft geleverd, niet weer mag meedoen met zo een project.’
Het feit dat de minister niet het hele verhaal vertelt doet twijfelen aan zijn integriteit. Want waarom zou een minister de feiten moeten verzwijgen en meewerken met praktijken die op corruptie lijken
Dat zegt de minister die alles in het werk heeft gesteld, althans tot nu toe, om de fouten die hij toeschrijft aan de regering-Bouterse uit te vergroten en niet meer te maken. Nurmohamed is trouwens niet de eerste de beste. Met een PhD-titel op zak stelt de minister de staat en dus de belastingbetaler kennelijk willens en wetens bloot aan een mogelijke tweede wanprestatie van een aannemer die eerder al in de fout is gegaan.
Bijna identiek is het aanbestedingsproces dit keer ook gegaan. Net als bij de aanbestedingsprocedure onder minister Ganeshkoemar Kandhai voor het hoofdgebouw van de politie was het niet Bouwvast Jankie die door de aanbestedingscommissie gekozen werd.
Ook nu weer bij de nieuwe vergaderzaal van DNA, is in eerste instantie niet gekozen voor deze aannemer die als duurste heeft ingeschreven. Het werk werd gegund aan Bouwbedrijf Dundas die veel ervaring heeft met omgaan met erfgoed doordat hij vaker belast is geweest met de restauratie van de Kathedrale Basiliek.
Het project voor de bouw van de vergaderzaal van DNA heeft ook een ander luchtje. De bouwcommissie van de Unesco heeft uitdrukkelijk geadviseerd tegen het ontworpen model.
Ze heeft daar duidelijke argumenten voor gebruikt, wat ze ook in haar laatste rapport aan het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur heeft doen toekomen. Toch gaf de Nurmohamed zonder blikken of blozen aan dat de Unesco in haar laatste rapport geen noemenswaardige bezwaren meer heeft aangegeven en dat er niets mis is met het ontwerp.
Het feit dat de minister niet het hele verhaal vertelt doet twijfelen aan zijn integriteit. Want waarom zou een minister de feiten moeten verzwijgen en meewerken met praktijken die op corruptie lijken. Wat is daar de reden voor? En sterker nog wat heeft de minister doen veranderen van een strenge technocraat in een die het plotseling niet zo nauw neemt met waarden en normen die van een goed bestuurder verwacht mogen worden. En dat in een korte periode van maar drie jaar. Het kan verkeren in landsbestuur.