De politieke situatie van 1982 leidde er toe dat er in 1986 de binnenlandse oorlog begon tussen het jungle commando en de Staat Suriname. De politieke situatie was erg grimmig. Het begon in maart 1982 met de driedaagse coup van luitenant Surinder Rambocus. Het eerste slachtoffer was Wilfred Hawker die door zijn eigen militaire broeders werd geëxecuteerd. Hawker behoorde tot de groep van 16 coupplegers, maar viel in 1981 in ongenade toen hij probeerde wegens ontevredenheid het Militair Gezag omver te werpen.
Voorafgaand aan de zo geheten pagwahcoup (lees Rambocus-coup) was er een plan beraamd om het Militair Gezag tijdens een pagwahviering in een tempel aan het Pad van Wanica te elimineren. Toen deze zaken fout liepen, begon een bepaalde vakbond zich te roeren en presteerde de voorzitter van die vakbond het om binnen enkele uren het land plat te leggen omdat alle vitale bedrijven en organisaties aangesloten waren bij deze vakorganisatie. Een van de toppunten was het lamleggen van de luchthaven te Zanderij terwijl een bevriend staatshoofd een bezoek zou brengen aan Suriname.
Er werden van alle kanten grimmige uitspraken gedaan in de richting van het militair gezag. Zij werd voor fascist uitgemaakt en drie personen konden niet bepalen voor de totale gemeenschap van het land. Ondanks de moeilijke situatie trad het militair gezag niet op tegen die vakcentrale en werd toegestaan om zonder vergunning in oktober van datzelfde jaar een massa vergadering te organiseren. De zaak werd steeds grimmiger na die vergadering en de climax werd op 7,8 en 9 december bereikt met als resultaat 15 doden. Degenen die nu tegen de amnestiewet zijn moeten niet vergeten dat er in 1992 amnestie is verleend aan groepen die gedurende de binnenlandse oorlog ook martelingen, verkrachtingen en moorden hebben gepleegd.
Toen heeft DNA met het Nieuw Front in de coalitie de bestaande wet uit 1998 ook aangepast om vrede te kunnen bereiken, zodat het Jungle Commando de wapens zou neerleggen. Is men vergeten dat drie politiemannen in Commewijne op zeer brute wijze terwijl zij op het bureau aan het werk waren, werden vermoord. Een top militair, die behoorde tot de groep van 16, werd in een hinderlaag gelokt.
Nadat hij gevangen was genomen, werd hij gemarteld en als een geplukte kip in brand gestoken en geroosterd. Niemand vond dat die groepen in 1992 geen amnestie verdienden. Een militair die het militair gezag in maart 1982 geholpen had om weer aan de macht te komen door niet op het Fort Zeelandia te schieten zoals de opdracht van Rambocus luidde maar zich overgaf aan het militair gezag werd enkele jaren later in Commewijne gevangen genomen en samen met enkele vrienden in brand gestoken waarna de verkoolde lijken langs de weg werden gedeponeerd. Ook deze slachtoffers hadden nabestaanden. Het is niet goed te keuren wat er in december 1982 heeft plaatsgevonden, maar men moet weten dat in een militaire dictatuur die toen heerste het militair gezag constant in een oorlogssituatie verkeerde en zich altijd bedreigd voelde.
Delen van de gemeenschap komen op voor de 15 slachtoffers van 8 december, maar wie komt op voor de politiemannen die vermoord zijn in Commewijne en de militair die geroosterd werd achter Zanderij op de weg naar Apoera? Niemand heeft voor hen een stille mars gehouden. Er is nog geen polarisatie te bespeuren maar die kan komen als men steeds een scheiding blijft maken tussen de beter gesitueerden en de lagere sociale klasse van het land.
God verhoede dat het gebeurt!!!!!!
I. Pinas, Nabestaande van de politieslachtoffers van Commewijne. (Utrecht-Nederland)
In de rubriek ‘Ingezonden’ stelt GFC Nieuws een ieder in de gelegenheid om een eigen mening of visie te geven op alle actuele ontwikkelingen en/of relevante onderwerpen. Stukken die geplaatst worden komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de visie en/of de mening van de redactie. De redactie heeft het recht om de stukken wel of niet te plaatsen, in te korten of te redigeren, zonder de mening en/of visie van de inzender aan te tasten. Er worden alleen stukken geplaatst die behoudens een ieders verantwoordelijkheid voldoen aan wat gesteld wordt in de Surinaamse wetgeving.