‘Geen dag dat ik niet kijk naar hun foto’s’
Bijna vier jaar geleden verloor Cortessa van Hetten bij een brand vier van haar vijf kinderen. Ze heeft iedereen inclusief zichzelf vergeven. Ze wil loslaten maar kan het niet. “Mama, kom ons halen”, vragen de kinderen in haar dromen. “Mensen denken dat ik sterk ben, maar ik ben dat niet.”
Tekst Consuela Raalte
Je moet loslaten en het een plek geven. Dat is een uitspraak die nogal storend overkomt bij Cortessa van Hetten. Op 2 juli 2019 kwamen vier van haar vijf kinderen, allen onder de leeftijd van zes jaar, te overlijden bij een brand te Latour. Het jongste kind, toen een baby, was bij haar zus thuis.
“Het is niet dat ik het geen plek wil geven, maar ik kan het niet. Niemand weet wat ik voel”
Na overwegen besluit Cortessa een interview af te staan aan de Ware Tijd over de dood van haar vier zonen. Op haar balkon doet de goed uitziende moeder haar verhaal. Zij staart constant recht voor zich of kijkt naar de vloer. Ook heeft ze continu een glimlach op haar gezicht, maar het is duidelijk af te lezen dat de glimlach geen vertolking is van blijdschap, maar een schild om te doen overkomen alsof alles in orde is.
Op 1 juli dat gitzwarte jaar heeft ze de nachtdienst die begint om 00:00 uur begint. Ze werkt in de buurt van haar woning en rond 08:00 u ‘s morgens ziet ze vanuit het balkon van haar werkplek een rookwolk. Ze neemt een taxi naar huis en ontdekt dat de brand bij haar in de straat is. Doordat de straat is afgesloten begint ze te lopen naar huis en heeft ze dan nog steeds niet door dat de brand bij haar thuis is.
Rood lint
“Ik zag een rood lint, toen ben ik gevallen en ik wist niets meer van mezelf. Ik kwam weer bij op politiepost Latour”, herinnert ze zich. Ze verplaatste zich richting de Wijdenboschbrug met suïcidale gedachten maar werd tegen gehouden door haar vriend.
De uitspraak ‘Tijd heelt alle wonden’ is niet van toepassing op deze moeder. Ze heeft de dood van haar kinderen nog geen plek gegeven en zegt daarvoor ook nog niet ready te zijn. “Het is niet dat ik het geen plek wil geven, maar ik kan het niet, niemand weet wat ik voel”, zegt Cortessa. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet aan haar kinderen denkt of hun foto’s bekijkt.
Ze heeft sinds het gebeuren nooit meer haar WhatsApp-profielfoto, waarop de vier jongens zijn, gewijzigd. Ook heeft ze nooit meer voet gezet in de straat waar ze bleef. De herinneringen van Facebook of als ze wordt getagd in berichten over de jongens verpesten haar hele dag. Ze bezocht ook vaak het graf van de kinderen, maar werd erop gewezen liever ermee te stoppen.
De oudste zoon was zes jaar, de tweelingen waren vier jaar en de jongste zoon twee jaar. Wanneer haar gevraagd word naar de leeftijden, noemt ze de leeftijden haar jongens nu zouden hebben gehad. Ze telt hun jaardagen gewoon door. Met het tweelingpaar werd ze op dezelfde dag jarig. Op die dag eet ze niet en nuttigt ze alleen een beetje water.
Cortessa is nu moeder van drie kinderen. Door de traumatische ervaring wilde ze geen kinderen meer, maar werd gezegend met nog twee zonen. Haar dochter wordt in september vijf jaar. Ten tijde van de brand was ze in de verwachting van haar zoon en kreeg later weer een zoon. Bij de twee laatste zwangerschappen wist ze heel laat dat ze in verwachting was. Haar dochter vroeg haar eens of ze broers had, maar ze koos ervoor de vraag te negeren.
Iedereen vergeven
De moeder zegt dat ze iedereen, inclusief zichzelf, heeft vergeven. Ze wenst dat ze naar haar gevoel had geluisterd. Ze ging die avond met tegenzin naar het werk, zij had tot drie keer toe haar werkkleding uitgedaan om thuis te blijven, maar besloot uiteindelijk toch te gaan werken. Ze belde de vader van kinderen om te vragen of hij de oppas zou kunnen doen, maar hij gaf te kennen ook te moeten werken.
Toen ze op het werk zat werd ze gebeld dat hij gespot was aan de Waterkant, alcohol te nuttigen. Aan haar nichtje vroeg ze toen de oppas te doen. Ze leeft niet in vijandschap met haar nichtje of de vader van haar kinderen. Wel heeft ze de relatie met de vader van de kinderen stop gezet. “Ik vergeef, maar ik vergeet niet”, zegt ze erbij.
Ook de negatieve reacties en verwijten op sociale media heeft gelezen. Het verwijt dat ze was gaan hosselen, verwijst ze naar het rijk der fabelen. “Soms ben ik mezelf, soms ben ik mezelf niet. Mensen denken dat ik sterk ben, maar ik ben dat niet.”
Cortessa heeft de moed niet om de video van de begrafenis te bekijken. Ze heeft de verkoolde lichamen van haar kinderen niet gezien, omdat de begeleider het had afgeraden. Dat doet haar enorm pijn; dat is volgens haar ook een van de redenen waarom zij niet kan loslaten. “Mama, kom ons halen”, vragen de kinderen in haar dromen
Zij beelt zich vaak in hoe de laatste uren van haar kinderen zullen zijn geweest. Haar glimlach verdwijnt en de tranen beginnen te rollen. Van de buren heeft ze vernomen dat haar kinderen hebben gegild en gehuild. Cortessa is geen prater en kropt haar gevoelens op.
Ze heeft niet de juiste persoon gevonden om haar hart te luchten. Ze verlangt elke dag naar haar moeder, die 22 jaar terug kwam te overlijden. Op vraag over de verdere inrichting van haar leven antwoordt ze: “Ik ga door met Gods wil, als ik geen kinderen meer had, ik mag het niet zeggen, maar dan was ik er misschien niet meer.”