ER IS TWIJFEL over wie er staan achter de schrijnende taferelen bij zorginstellingen zoals huize Ashiana en Esther Stichting. Wat vast staat is dat door het verminderen of afschaffen van subsidies zorginstellingen in het algemeen te lijden hebben van de financieel-economische maatregelen.
Vrijwel dagelijks wordt de samenleving geconfronteerd met mensonterende mistanden bij zorginstellingen en opvangcentra die elke beschrijving tarten. Het stopwoord van de verantwoordelijken bij de instellingen is dat ingediende onderbouwde begrotingen worden gekort en dat wat er van overblijft zelfs vaak laat wordt uitbetaald.
IMF heeft dus grote invloed op het heden van Suriname, waar voor- en tegenstanders zich over uitspreken
De doorsnee burger kan het niet bevatten dat de overheid het mes zet in de subsidie aan zorginstellingen. Door gebrek aan eerlijke voorlichting wordt de schijn gewekt alsof het model dat wordt voorgeschreven om subsidies af te slanken dan wel af te schaffen komt van het Internationaal Monetair Fonds. Vooral het roepen van de daken dat het IMF weg moet, bevestigt de verwarring dat het deze financiële instelling is die het Surinaamse volk in armoede heeft gedompeld.
Daarom is oprechte en hapklare voorlichting nodig om de aanwezigheid van het IMF in eenvoudige taal te verklaren. Het is niet duidelijk of IMF zegt: ik leen je geld om in een bepaalde tijd onherroepelijk de overeengekomen maatregelen te nemen. Volgens Wikipedia kan de positie van het IMF, opgericht in 1945, als volgt worden geformuleerd. “Sinds de eenzijdige opzegging van het Bretton Woods-systeem door de Verenigde Staten, begin jaren zeventig, heeft het IMF voornamelijk de functie van kredietfonds.
In die hoedanigheid verstrekt het leningen aan staten die niet aan krediet kunnen komen op de internationale kapitaalmarkten. Als voorwaarde voor dergelijke leningen kan het beleidsverandering binnen staten eisen, doorgaans met het oog op bezuinigingen en ‘afslanking’ van nationale overheden. Hierdoor is het een belangrijk vehikel geworden voor het verspreiden van neoliberaal beleid vanuit het westen naar ontwikkelingslanden.”
IMF heeft dus grote invloed op het heden van Suriname, waar voor- en tegenstanders zich over uitspreken. Lange tijd hebben de tegenstanders volgehouden dat het IMF-concept geen menselijk gezicht heeft en dat zijn eisen tot gezondmaking van de economie op korte termijn leidt tot sociale onrust.
De overheid heeft de regie niet volledig in handen en vaart in belangrijke mate op het kompas van het IMF, dat paardenmiddelen inzet die niet langer gedragen en verdragen kunnen worden door grote delen van de samenleving. 17 februari ligt daar en de academische vraag luidt: kan het IMF de ruimte zonder meer nemen om een uiterst drukmiddel te zetten op de regering tot maatregelen over te gaan, al moet dat gepaard gaan met ontwrichting van die samenleving?
Normaal gesproken kan een geldschieter voorwaarden stellen. Maar het succes daarvan hangt onder meer af van een samenhangend beleid, dat beoogt de oververhitte voorgenomen maatregelen op te hangen aan een nauwkeurig uitgewerkt vangnet om structureel zware klappen op te vangen. Een dergelijk vangnet is er niet waardoor de regering uit de voeten probeert te komen met incidentele plakmiddelen die de lading van de hevige pijnen niet dekken.