PRESIDENT CHANDRIKAPERSAD SANTOKHI heeft besloten nog een week extra uit te trekken voor de voorgesprekken waarvan de uitkomsten uiteindelijk moeten leiden tot een nationale dialoog. Hij is kort na de rellen op 17 februari met deze praatsessies begonnen. Op zich is het prettig dat Santokhi eindelijk het licht schijnt te hebben gezien en bereid is om het volk aan te horen. Al was daar wel ‘Black Friday’ voor nodig, waarvan hij zich rot is geschrokken.

Op die dag drong het kennelijk tot hem door dat een groot deel van de samenleving moe is van zijn beleid en het echt niet meer trekt, terwijl de leiding van het land in weelde leeft. Dat honderden relschoppers die uiting van onvrede hebben misbruikt door te gaan plunderen en vernielingen aan te richten, valt niet goed te praten.

Gezien de reputatie van de president bestaat er enorme scepsis over de dialoog. De meeste genodigden voor de vele voorgesprekken verschijnen bij hem omdat ze tegen beter weten in hun verhaal – vaak nogmaals – willen overbrengen. Want er zijn in veel gevallen in het verleden al ontmoetingen geweest die niets hebben opgeleverd. Of omdat ze van mening zijn dat een uitnodiging van de president niet kan worden geweigerd.

Onder meer C-47, de VES, DOE en Bini hebben wel vriendelijk bedankt voor de uitnodiging. Bij de afzegging die ze het staatshoofd keurig hebben gestuurd, hebben ze een groot aantal (verwijzingen naar) brieven en andere documenten gevoegd die ze de afgelopen 2,5 jaar al aan hem hebben verzonden. Maar daar is nooit wat mee gebeurd, dus waarom zouden ze nu weer hun tijd verdoen om tegen een presidentiële muur te praten, zo hebben deze organisaties gedacht. Zij vinden het dus een holle dialoog.

Het is voor iedereen ook totaal onduidelijk wat Santokhi met al die gesprekken wil bereiken, behalve dan dat het de opmaat is voor de nationale dialoog die hij wil hebben. Hij is straks drie weken in de weer geweest met het aanhoren van de uitgenodigde groeperingen. En in die drie weken heeft hij niets zichtbaars gedaan of kunnen doen aan de meest acute problemen die het land en de samenleving teisteren, zoals de nog immer stijgende koers en de daarmee samenhangende prijzen in de winkels. Dus terwijl Santokhi praat, glijdt het land steeds verder af.

Hij hoort iedere dag de meest uiteenlopende noden en pijnpunten aan van maatschappelijke groeperingen, politieke organisaties, belangenverenigingen, vakbonden en de meest gevarieerde andere instanties en wordt overladen met eisen, wenselijkheden, goede adviezen en klachten. Hoe hij dit allemaal wil vervatten in een praatstuk voor de dialoog, is voor iedereen een raadsel. De tijd zal leren of hij daar in slaagt en er een echte, zinvolle dialoog op gang komt. Of dat het weer een schijnbeweging is waarmee het volk zoet wordt gehouden. Vooralsnog overheerst scepsis.