Mandela werd daar activist en op een gegeven moment werd hij zelfs van de universiteit gestuurd wegens het organiseren van een studentenboycot.
Als jonge advocaat kwam Mandela erbij het Afrikaans Nationaal Congres, een organisatie die is opgericht om te vechten voor de rechten van zwarte Zuid-Afrikanen, en een jaar later, in 1945, hielp hij bij de oprichting van de Jeugdliga, die zich toelegde op massale acties op basis van stakingen, boycots en burgerlijke ongehoorzaamheid. Ondanks Mandela’s afkeer van geweld, moest hij uiteindelijk de gewapende strijd omarmen om het apartheidsregime van Zuid-Afrika te stoppen. De beslissing kwam nadat de regering 69 ongewapende demonstranten had gedood in wat nu bekend staat als het bloedbad in Sharpeville.

De Afrikaanse activist sprak zijn volk toe in een krant en vroeg hen zich voor te bereiden op een nieuw tijdperk van vechten: “Alleen door ontbering, opoffering en militante actie kan vrijheid worden gewonnen. De strijd is mijn leven. Ik zal blijven vechten voor vrijheid tot het einde van mijn dagen”. Mandela werd meerdere keren gevangen gezet door het apartheidsregime. Hij bracht in totaal 27 jaar door in de gevangenis en ondanks de barre en onmenselijke omstandigheden die hij moest doorstaan, hield hij altijd vast aan zijn overtuigingen en waarden.

In de jaren zeventig was de onwrikbare activist een symbool geworden van de Zuid-Afrikaanse onderdrukking, waardoor er over de hele wereld verschillende campagnes werden opgezet waarin om zijn vrijheid werd gevraagd.

De Zuid-Afrikaanse regering werd uiteindelijk in 1991 gedwongen om Mandela vrij te laten. Drie jaar later werden de eerste niet-raciale verkiezingen in Zuid-Afrika gehouden en werd Mandela tot president gekozen. Hij diende zijn land gedurende vijf jaar, waarin hij trouw bleef aan zijn motto’s van mensenrechten en rechtvaardigheid.

Hoewel hij door velen wordt beschouwd als de grootste leider aller tijden, had Mandela mensen naar wie hij opkeek. Tijdens zijn ontmoeting met ayatollah Seyyed Ali Khamenei, de leider van de Iraanse islamitische revolutie, in 1992, sprak Mandela ayatollah Khamenei aan als “mijn leider”. Volgens zijn eigen woorden besloot de Afrikaanse president Iran te bezoeken om “de Iraanse regering en natie te prijzen voor hun steun aan de strijd van het zwarte volk tegen apartheid”. Tijdens de bijeenkomst prees Mandela ook wijlen imam Khomeini en sprak hij over hoe de islamitische revolutie een onberispelijk voorbeeld was voor een succesvolle en waardevolle strijd tegen onderdrukking. Mandela beweerde dat hij de islamitische republiek beschouwde als een pionier in de strijd tegen onderdrukking in West-Azië. Hij was zich ervan bewust dat zijn streven naar een meer rechtvaardige en vreedzame wereld enorm werd gevierd in Iran.

Mandela’s officiële bezoek aan Iran in 1992 was niet zijn eerste reis naar Iran
land. We weten uit een toespraak van Ayatollah Khamenei dat Mandela Teheran bezocht voordat hij president was geworden. Tijdens de reis ontmoette hij de leider van Iran en vroeg hij naar de overwinning van de islamitische revolutie. “Tegen de tijd dat Mandela hier aankwam, vochten hij en zijn collega’s in het ANC (African National Congress) al 30, 40 jaar tegen apartheid. Hij vertelde me dat hij tijdens zijn gevangenschap had gehoord over de Iraanse revolutie en vroeg hoe we erin slaagden het despotische regime omver te werpen. Ik vertelde hem dat ‘in mijn ervaring en die van wijlen imam Khomeini, de sleutel tot succes is om één te worden met de harten en geesten van mensen. Mensen moeten het podium betreden met hun emoties en overtuigingen. Kort daarna dat we massale protesten in de straten van Zuid-Afrika zagen plaatsvinden en dat het apartheidsregime vervolgens werd omvergeworpen’, zei ayatollah Khamenei tijdens de toespraak.

Erfenis onophoudelijk
Mandela werd op 5 december 2013 begraven. Volgens verschillende onderzoeken is de Zuid-Afrikaan
icoon wordt zelfs tien jaar na zijn dood nog steeds beschouwd als de meest populaire en geliefde persoon in zijn thuisland. Velen geloven dat de erfenis van Mandela onophoudelijk is, aangezien zijn werken en inspanningen voor altijd zullen resoneren met mensen die het slachtoffer zijn geweest van onderdrukking.

Tegenwoordig zijn Palestijnen een groep burgers die onder omstandigheden leven die vergelijkbaar zijn met die van zwarte mensen in het apartheidsgebied in Zuid-Afrika. De Palestijnen zijn beroofd van hun land, geschiedenis en identiteit, net zoals Mandela en zijn volk waren geweest.

De Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft Mandela een “symbool van bevrijding van kolonialisme en bezetting voor alle mensen” genoemd. Khaled Meshaal, de voormalige leider van de Hamas-verzetsbeweging, gelooft dat Mandela “een inspiratiebron was voor naties die onrechtvaardig werden behandeld en zich verzetten tegen bezetters”. Palestijnse mensen nemen Mandela en zijn strijd als rolmodel in de hoop dat ze op een vergelijkbare bestemming terecht kunnen komen. Voor deze onderdrukte mensen lijkt vrijheid mogelijk omdat een andere persoon het kon bereiken.