GANGA / Sharda Ganga

De Nationale Assemblee heeft een volle agenda de komende tijden. Niet alleen moeten ze de knoop doorhakken wat betreft de wijziging van kiesregeling, ook is er haast geboden met het wijzigen van alle wetten die te maken hebben met enige vorm van gokken: de Casinowet, de wet Toezicht en Controle Kansspelen en de Loterijwet.

Ja, ik weet dat gokken en kansspelen technisch gezien twee verschillende dingen zijn. Maar hier gaat het mij om de inzet van geld, het gaat niet over de onschuldige Bingo met fiches die je thuis speelt . De ‘gokwetten’ hebben haast want ze zijn nodig willen we niet in een zwart gat vallen internationaal omdat we slecht scoren bij de beoordeling door de Caribbean Financial Action Task Force.

Dan zullen we bekend staan als land dat te weinig doet om witwassen en het financieren van terrorisme tegen te gaan en wordt het bankieren nog moeizamer dan het nu is. Het lijkt erop alsof de duvel speelt met de behandeling van de ‘gokwetten’, het lukt maar niet om quorum te hebben en op donderdag was er een technische storing.

Ik voorzie ook problematische toestanden om de kiesregeling behandeld te krijgen. En onze DNA heeft al zoveel te doen, er is echt een waslijst aan wetten die behandeld moeten worden, onder andere de Wet Openbaarheid van Bestuur. Zoveel wetten, zo weinig spreektijd, zo weinig vergaderdata. Dus heb ik een voorstel voor een vlotte afhandeling.

Eerst een achtergrondverhaaltje, anders wordt het wel een heel kort stukje. Toen ik langer dan vijfendertig jaar geleden voor het eerst Caracas bezocht vielen verschillende dingen me op. Hoe mooi de mensen waren (later bleek make up een grote rol te spelen), hoe prachtig de gebouwen en parken, maar vooral: hoeveel loterijen en kansspelen het leven en het straatbeeld bepaalden.

Hoe verschrikkelijk, verzuchtte mijn jongere ik, bij het zien van de rijen voor de lotto-tenten op de dag van grote trekkingen. Ik heb weleens bij vrienden gezeten die krampachtig hun loten bestudeerden terwijl op televisie de ballen rolden en tergend traag hun noodlot bekend werd: weer niets gewonnen.

Godzijdank hebben wij alleen de Staatsloterij dacht ik dan, dit is weerzinwekkend. Ik begreep echt niets van de reclames die je overal toeschreeuwden om vooral je geld in te zetten, hoe kon een land dit toestaan! Dertig jaar later hoor ik niets anders als ik naar de radio luister. Er is wel een instituut dat moet toezien op reclame voor kansspelen, maar wat die doet weet ik niet.

Een zinnetje na elke reclame dat alleen mensen boven de 18 mogen spelen zet geen zoden aan de dijk. We zijn in een paar jaar veranderd in een paradijs voor ondernemers die welvaren bij weer een ander soort verslaving. De stad is een spookstad geworden, met zowat om de vijfhonderd meter een afgrijselijk lelijk bakbeest van een casino.

We hebben onze ziel verkocht aan de gok-en verslavingsgoden en betalen elke dag de prijs daarvoor. Wie er beter van wordt? Niet wij. De opbrengsten van die vergunningen wegen niet op tegen de sociale kosten van wat de verslavingen teweeg brengen. Dat is een les die Nederland nu ook leert. Dat was mijn tussendoortje.

Nu het voorstel voor de vlotte afhandeling. Zullen we de wet kiesregeling en de wetten kansspelen en loterij gewoon tot 1 wet maken? Dat bespaart veel tijd en energie. Ik denk dat we gewoon de volgende verkiezingen als kansspel moeten organiseren.

We trekken de DNA-leden via een tombola, en doen dat meteen ook voor de president en vice president. (Uiteraard mag de ABOP voorzitter zich niet bemoeien met de tombola, zie zijn ‘loterij’ervaring in West). Erger dan wat we via de laatste paar verkiezingen als resultaat kregen, en waar we nu op afstevenen, kan zo een tombola-verkiezing niet zijn voor ons land.