Lucia Sijp, oud-voorzitter van de Surinaamse Atletiekbond (SAB), was geschokt toen ze op 16 juni het bericht kreeg dat Ivette Bonapart (58) is overleden. Sijp, die haar sinds de tienerjaren kende, zag haar als een dochter. Bonapart is op 22 juni in Nederland begraven.

Tekst Ricky Wirjosentono

Beeld Terence Oosterwolde

In de jaren tachtig was Bonapart samen met de kinderen van Sijp lid van de atletiekvereniging Roda. “Het deed mij dus echt wat toen ik het bericht vernam over haar overlijden”, aldus Sijp. “We hadden altijd een band met elkaar. Ook toen ze naar Nederland vertrok in 1989 voor studie. Ik moedigde haar altijd aan om terug te komen en voor Suriname te werken. Dat deed ze inderdaad na jaren.”

Ook bij het Staatsziekenfonds (SZF) en de Surinaamse Vereniging voor Fysiotherapie (SVF), waarvan ze (bestuurs)lid was, is verslagen gereageerd op haar overlijden. Eind jaren negentig na haar fysiotherapieopleiding in Nederland, keerde Bonapart terug naar Suriname en trad ze in dienst bij het Diakonessenhuis. Zeven jaar later opende ze haar eigen praktijk.

“Ze was een inspirerend, uniek en voorbeeldig persoon, onmisbaar en onvervangbaar”

SZF

Ze heeft in het Diakonessenhuis met collega’s Clara Bergman, Henriëtte Ons-Emanuels en Hillery Cruden gewerkt aan upgrading van de fysiotherapieafdeling. Ook hebben ze lessen verzorgd voor gezondheidsassistenten die via de Medische Zending in het binnenland werkzaam waren. Cruden memoreert haar als een gezellige collega en herinnert zich ook de werktrips naar Stoelmanseiland, Djoemoe en Laduani.

Serieus en ambitieus

Op gegeven moment combineerde Bonapart het werken in haar fysiotherapiepraktijk met werk als medisch adviseur bij verzekeringsmaatschappij Self Reliance. Leden van de SVF herinneren zich haar als een serieuze, ambitieuze collega die ook geen blad voor de mond nam. Ze heeft in haar actieve jaren in Suriname haar stempel gedrukt in het werkveld en is altijd een actieve en zichtbare collega geweest.

“Bonapart had gezien haar topsport achtergrond altijd een connectie met de sport en bood ook vaker haar hulp in de vorm van sportmedische zorg aan verengingen. Later werd ze doping control officer bij de Surinaamse Antidoping Autoriteit”, vertelt SVF-voorzitter Bastiaan de Boer.

Dat allemaal wordt beaamd door Sijp. “We konden altijd op haar rekenen als het ging om testen op doping en de conditie checken van de atleten.” De laatste periode – vóór haar overlijden – heeft Bonapart nog gewerkt in een verpleeghuis in Nederland.

CTSS

Op de website van het SZF is er een ode aan haar gebracht: “Ze was een inspirerend, uniek en voorbeeldig persoon, onmisbaar en onvervangbaar”. Vanaf 2008 tot en met 2019 was ze actief in het Centraal Toernooi van Sporten voor Staatsbedrijven (CTSS), waarbij SZF meerdere malen een goede beurt heeft gemaakt.

Als lid van het SZF-zwemteam brak zij in 2008 het record op de 50 meter schoolslag om vervolgens in 2009 weer haar eigen record te verscherpen. Ze was bij het SZF een gemotiveerde sporter en zette zich altijd 100 procent in.

Sportprestaties

In 1988 nam Bonapart voor Suriname deel aan de Olympische Spelen van Seoul op de 100 en de 200 meter. Ze werd in de series uitgeschakeld. Tijdens die Spelen won Anthony Nesty de enige gouden medaille voor Suriname ooit.

Sijp herinnert zich nog dat Bonapart altijd een harde strijder is geweest op de atletiekbaan. “In haar piekperiode kon niemand van haar winnen. Ze had op de 100 meter toen nog een Surinaams record gebroken, dat vervolgens door Kirsten Nieuwendam werd verscherpt.”

In 1988 klokte ze 12,07 seconden en 12,06 op de 100 meter, toen Surinaamse records. Later wist ze die nog te verbeteren tot 12,01 en 11,98. Ook op de 200 meter en de 100 meter horden wist ze Surinaamse records te vestigen. De records op de 100 en 200 meter zijn intussen verbeterd, maar haar (Surinaams) record van 15,48 op de 100 meter horden uit 1992 staat nog overeind.

Bonaparte  was een vaste kracht op de sprintnummers en 4×100 meter estafette tijdens wedstrijden voor atletiekvereniging Rotterdam, die eindjaren tachtig en beginjaren negentig regelmatig clubkampioen van Nederland werd. Als gevolg daarvan kwam de ploeg uit in de Europacup voor clubteams. Bonapart stond daarin standaard opgesteld op de sprintnummers en de 4×100 meter (1989, 1990, 1992, 1993).

Tijdens de zogenaamde AVR-estafettes in 1991 was zij slotloopster op de 400 meter. Dat behoorde toen niet tot haar ‘repertoire’. Met twintig meter voorsprong nam zij het stokje over. Haar tegenstander was Letitia Vriesde. Bonapart verzuurde en Vriesde pakte de overwinning. Later dat jaar maakte ze deel uit van het kwartet dat Nederlands kampioen werd op de 4×400 meter.