DE ACTIES DIE de afgelopen dagen worden gehouden zouden een teken aan de wand kunnen zijn voor vakbonden in Suriname. Sterker nog, ze zijn mogelijk een antwoord op de politieke strategie om strategische vakbonden in te kapselen met als belangrijkste resultaat: rust op het arbeidersfront.
De meeste vakbondsleiders hebben in het verleden positief geantwoord wanneer aan hen werd gevraagd of vakbond en politiek samengaan. Zij redeneren dat vakbonden via de politiek de belangen van hun leden moeten kunnen behartigen. Zij bedoelen daarmee dat zij zich in het parlement kunnen uitspreken voor de arbeidersbelangen en dat zij strategische functies kunnen invullen om de arbeidersbelangen te behartigen.
Echter, we hebben gezien dat politieke machthebbers prominenten in de vakbeweging een bepaalde functie gaven in ruil voor volgzame arbeiders. Daarmee was het belang van de leiding van de vakbond gediend en niet van de arbeiders. Daarnaast zijn binnen zowel de Centrale van Landsdienaren Organisaties als Ravaksur zelf meningsverschillen die de belangen van de arbeiders niet ten goede komen.
Voor de groep onderwijzers verenigd in ‘Wi sa Strey’ was de maat vol. De onderhandelingen van de bond met de overheid duurden te lang met als gevolg dat zij het heft in handen namen en zonder een vereniging in vakbond de strijd aangingen. Waar vele protestgroepen geen resultaat boekten wisten de leerkrachten wel enig resultaat te boeken. Heel snel kwam er een bepaald bod op tafel.
Zijn de leden zo ontevreden dat ze niet meer naar de vakbond luisteren, mag de vraag gesteld worden hoe legitiem die vertegenwoordiging wel is
Volgens de berichtgeving zijn de verschillende vakbonden akkoord gegaan met het bod. Echter, de leerkrachten verenigd in ‘Wi sa strey’ en enkele andere bonden lijken hiermee niet akkoord te gaan evenals enkele andere vakbonden. Door deze manier van arbeidersstrijd lijkt de situatie nogal onoverzichtelijk, want leerkrachten die gehoor gaven aan het actieparool van de Fols hebben na het staken van de actie van de Fols uit ontevredenheid over het resultaat gehoor gegeven aan de roep van andere groepen actievoerders.
En hoewel het te begrijpen is dat de leden van de verschillende bonden het oneens zijn met de manier waarop ze vertegenwoordigd worden, is het slim dat zij dat binnen hun vakbond bekend maken dan wel een andere vakbond oprichten. In de internationale verdragen en overeenkomsten tussen arbeiders en werkgevers is de vakbond namelijk een gevestigd instituut. Acties buiten dit systeem om kunnen leiden tot een onzekere situatie voor de arbeiders en misschien zelfs rancune.
De andere kant van de medaille is dat de vakbond ook naar zichzelf moet kijken. De vakbond wordt namelijk gevormd door haar leden. Zijn de leden zo ontevreden dat ze niet meer naar de vakbond luisteren, mag de vraag gesteld worden hoe legitiem die vertegenwoordiging wel is. Daarnaast moet de vakbeweging zichzelf de vraag stellen welke belangen ze wil dienen, want die van de politiek zijn niet die van haar leden.
Ook de politiek zal moeten realiseren dat rust op het arbeidsfront legitieme inzet vereist. Het accommoderen van toppers om de rust te garanderen schijnt niet meer geaccepteerd te worden. Integendeel lijkt dat nu veel meer onrust te veroorzaken.