ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
Iedereen is in rep en roer. Cyanide! Als je het binnen krijgt kun je zo doodgaan. En is sedert een oplettende burger beelden verspreidde van cyanidetransport en ook nog bekend werd dat vermoedelijk een boot met dit verderfelijk spul in het stuwmeer is gezonken, iedereen ongerust. Ook de autoriteiten. Dode vissen in het stuwmeer hebben een zodanig effect op de samenleving dat zelfs oude beelden van vissen in een kanaal in Paramaribo die stierven aan zuurstofgebrek weer opdoken.
De paniek in complete. Zo erg zelfs dat in Brokopondo het traditioneel gezag en anderen de koppen bijeen steken over wat te doen. Ook in Paramaribo. De assembleetop en andere kopstukken praten vandaag over wat te doen en gaat vermoedelijk een delegatie zich oriënteren in het stuwmeergebied om na te gaan wat er precies gaande is.
Kijk, dat is aanpakken. Als zelfs de wetgevers zich ermee bemoeien, zullen ze vermoedelijk doen wat zij doen. En dat is wetgeving maken om het gebruik van dit goedje in de kleine goudmijnbouw te voorkomen. Je mag het niet in bezit hebben zonder vergunning. En een vergunning wordt niet zomaar gegeven. Vermoedelijk zal het bezit en gebruik strafbaar worden gesteld. En hoop ik daarmee dat hiermee de lijn gelijk getrokken wordt met kwik. Want nu het gevaar er is dat mensen bij bosjes neervallen lijkt mij het geschikt moment aangebroken om paal en perk te stellen. Ook aan het gebruik van kwik.
Nu wordt de jacht terecht geopend op cyanide en de gebruikers daarvan
Reeds Jaren is vastgesteld dat wij op verschrikkelijke wijze worden blootgesteld aan de gevolgen van kwikvergiftiging. Het vermoeden bestaat dat op jaarbasis ongeveer 60 duizend kilo kwik in het milieu van Suriname wordt gedumpt. Het is zo erg dat in het Lawagebied de inheemsen een project zijn gestart om vissen te kweken in plaats van in de rivier te vissen. Studies gaven aan dat wie in de binnenstad van Paramaribo rondloopt dit feitelijk doet onder een wolk van kwikdeeltjes, omdat ook bij de verwerking van het goud in de binnenstad er kwikdelen vrij komen.
Zestig duizend kilo en nog rinkelen de alarmbellen niet. Misschien omdat bij kwik de resultaten van afwezigheid van beleid langer op zich laten wachten en we niet bij bosjes neervallen. Want wat maakt het uit als straks in het binnenland bijna epidemisch nierfalen wordt geconstateerd ? En waarom zouden we ons druk moeten maken als meer dan normaal marron en inheemse kinderen hersenbeschadigingen blijken te hebben. Dat schijnt het laatste te zijn waarover wij ons druk maken, gezien de economische invloed van de goudwinning in Suriname.
Elke keer weer wordt gesproken over milieuvriendelijke technieken in de goudsector, welke ook nog meer opbrengsten zouden garanderen. Echter de sector wordt niet aangepakt. Steeds weer wordt gesproken over ordening, maar als we ons niet kunnen ontdoen van een aantal opvallend op het stuwmeer drijvende skalians, wat ordenen we dan ? Nu wordt de jacht terecht geopend op cyanide en de gebruikers daarvan. Het is te hopen dat het probleem gelijk aan de wortel wordt aangepakt. Immers, de rekening van half werk zullen we ooit betalen, als we nu niet reeds aan het aflossen zijn.